Hatırlayacak kadar yürekli olmayanlar
Unutmayı marifet sayarmış
Var sen beni unut ne çıkar
Ben böylede yaşarım elbet
Boş ver duyma yakarışlarımı
Gramofonda alaturka bir şarkı çalıyor.
Bir rüzgar esip geçiyor,
Tüm hatıraları yüzüme vurarak.
Saçlarımı okşuyor anne şefkatiyle,
Vuslatın acı makamı.
Doğru olmadığını bildiğine yanlış demeden
Aldığın nefese minnet etmeden
Zora düşmüş mazluma el vermeden
Karnın tokken aç kalanı düşünmeden
Sakın insanım deme kendine
Çırpınıp bir sevdanın yanılgılarına
Kanat çırpıyorum gözlerinin doruklarına
Sonra düşüyorum bir çiy damlası gibi
Yüreğinin tam ortasına
Geceyi saran melodilere sesleniyorum adını
Aşk mutlu son sevmiyor dostum.
Adamına göre muamele yapıyor her defasında...
Ya tipin güzel olacakmış ya da cüzdanın hep dolu olacakmış, öyle diyorlar.
Fiyakasını bozmadan caka satıyor duygudan muaf insanlar,
En çokta o zoruma gidiyor be dostum...
Ulan bu aşk ne ara bu kadar düştü diyorum kendi kendime.
Ayazını yemediğin gecenin,
sabahına güneş olamazsın.
sanma ki bir gün vazgeçemem senden,
en fazla sevdiğim kadarsın...
Bir senden ibaret değil bu dünya,
Mutluluktan sekip payıma düşen kaçıncı yalnızlık bu?
Acılar okşayıp dururken yüzümü, tercümesiz kalan kaçıncı çaresizliğim bu?
Kimler tatmin oluyor şimdi gözyaşlarımla?
Kimin için doğuyor artık bu güneş ihanetin koynunda?
Nedir bu garezi kaderin bana?
Yaşamaktan keyif aldığım en güzel hikaye sendin.
Tüm deliliklerim gülümsemenle başlıyordu.
Dedim ya işte huzurluydum senin yanında, belki de bir daha hiç olamayacağım kadar...
Başlarda rüya gibi giden her şey gün geçtikçe kabusa dönüşmeye başladı.
Öpüşmeler soğuklaştı, dokunmalarımız bile manasızlaştı.
Bir yabancı gibi gördüğünden beri beni, o gün bugündür hiç kimseyim...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!