Aydınlanan sokaklar hiç bir şeyi değiştirmiyor. Bedenlerin yaptığı kuru kalabalık her yeri kaplıyor. Bir bankın üstünde kat kat giydiğim giysilerin içinde, çıplak bir yalnızlık gibi üşüyorum neden? Herkes farklı bir telaş içinde.. Hayatın işleyişi birden ileri sarılan video kaset gibi hızlanıyor. Çok yoğun ve stresli insanlar kendiyle yüzleşmiyor. Bunu anlıyorum. Ne kadar çok sevse de sevgi sözcüğü kullanmaktan bi haber insanlar, ruhunu kaybetmiş, biliyorum. Neşeli görünüyor bazıları, sevinç naraları atıyor sahilde yürüyen sevgililer. Ama sessiz çığlıklar atıyorlar, duyuyorum! Kimse anlamıyor mu beni? Bir tek ben mi görüyorum?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta