Yaş Kemale Erdi /hd Şiiri - Haydar Demoğlu

Köylü köyündedir, evli evinde…
Bense; yapayalnızım, damın dibinde.
Resimlerin, anıların…
Senden hatıralar var,
Gittiğim, gezdiğim her yerde.
Ben; yirmi dokuzumdan,
Sen; yirmi dördünden buyana,
Beraber, arşınladık hayat yolunu
Bazen acı, bazen tatlı yönleri ile.
Eeeh demek ki yetimi oluyormuş yaşlınında
Yolun sonuna yaklaşmışken,
Bıraktın beni, tek başıma,
Çekilmiyor yolun budan sonrasıda,
Sensiz, sen olmayınca…
Tat vermiyor, ehli keyiflik, yalnızlıkda.
*
Ömrün, yaşamın anlamı yitik.
Çaresi yok, bunu biliyor idik.
Ama bir umut işte,
Gerçi; hayat umuttan ibaret ya!
Yinede biz, nereye gidiyorsun hayatım dedik,
Hayatımın bir yanı vugun yemiş gibi şimdi yitik.
Çok çektirmişti… hayat bize çoook.
Sırt, sırta, hayata karşı direndik, didindik.
Çoluk, çocuk, hali vakti düzelttik,
Artık birazda rahat yaşayalım dedik;
Ama, hayat sahnesinden oyun,
Olmuyor ki eksik.
Bir perdesi kapanmadan,
Diğerini hep açılır gördük.
Birimiz değilse de, birimiz yenildik.
*
Bu yaştan sonra,
Bu hayat tat vermiyor sensiz.
Arşınlanmıyor yollar yapayalnız.
Lal gibiyim, yokum yarenimiz.
dört duvar bana, bende hayata küs gibiyiz,
Hani de der ya; bir türkümüz
“Ya beni de götür, ya sende gitme.”
Keşke bu cümle gerçekte yaşana bilse…
Yakın, uzak, er geç geleceyiz,
O, yatılı mektebe…
Nasılsa o, mektebin koğuşu,
Tanıdık bildik.
Eee, yaş kemale erdi dedik.
Gerçi daha öncede demiştik.
haydar demoglu/İzmir 2003