Karanlıklar bastırdığında hep sen gelirsin aklıma
Nedense akşamları bir hüzün çöker içime
Sevda sözleri dökülür dudaklarıma
Ağlamam desem yalan olur
Bir umuda sarılır gibi sarılırım sensizliğe
Gözlerimde büyüttüğüm için yaklaşamam ki sana
Uçmak istiyorum simsiyah bulutlara
Bir kelebek gibi dalıyorum ateşe
Yangınlar çıkarıyorum bu şehirde
Türküler yakıyorum geceler boyunca
Kalamam bundan böyle buralarda
ara çağrıdır bu,geçmiş zamanın gölgesinde
biliyor musun sen gittin dağlar yıkıldı
bir yerlerde bekliyor korku ve keder
son bulmadı bu acı hiçbir zaman
bir bildiği vardır her halde deli rüzgarın
menekşe kokulu hülyalar gelir bazen aklıma
Gün gelir dağlar da yıkılır ve bir hüzün çeşmesidir gözyaşları.Her tarafta insan çırpınışları ve geride bıraktıkları…Kaç hayat solmuştur kaç beden toprağa düşmüştür bilinmez .Bu kaçış nereye Allah’ım ?Bu kaçıncı ölüm bir kış uykusunda ?Kocaman binalar bir gece başımıza çöktü ve ölüm kustu toprak. İnsanoğlu kaç kıyamet yaşar bugün anladım anne! Kaçmak boşuna çırpınışlarımız gelgitler gibi kıyıya vursa da bir boşlukta dönüp duruyor o anda her şey ve geride ölüm meleği.Gözlerimizde hüzün yumağı boğazımız düğümleniyor,hıçkırıklar gökyüzünü deliyor bu sabah . Ve bu sabah 6 Şubat binalar dans ediyor gözlerimizin önünde yangınlar çıkıyor yüreklerde.
Bazılarımızın son nefesi ,son sözleri ensemizde kaçmak boşuna bir çırpınış döngüsüdür yüreklerdeki umut .Bu sabah anneler ,çocukları için çocuklar ise anneleri için ölüm besteliyor .Her binadan sesler geliyor ,sesler göklere yükseliyor ölüm meleği yanı başımızda, kocaman binalar raks ederek yere yatıyor ;kurtulmak ama herkes o kadar şanslı değil. Bizler sonsuzluk ırmağında ruhumuzu daha önce hiç bu kadar yıkamadık ,soyutlanmadık .Her şeyde kadere tevekkül ettik ama hiçbir zaman kaderin yüklediği tevekkülü yerine getirmedik. Bu sabah soyutlandı ruhlarımız ve sorgulamaya başladık niçin barınaklarımız şimdi bizlere sığınak olması gerekirken düşman gibi duruyor? Gökyüzünü hıçkırıklar kapladı bugün 6 Şubat sabahı saat tam 04.17 geçmek bilmedi o an ve gökyüzü yarıldı bütün haşmetiyle yer oynadı ve bizler içinde kaldık anne!
Şimdi her şey bitti kaybettiklerimiz ve yaralı bıraktığımız nice bedenler…Ruhlarımız gökyüzüne uçarken bedenlerimiz mezarlara sığmadı ,ölüm yağdı bu sabah .Küçücük yavrularımız birçoğunun ellerinde emzikleri ya da oyuncakları …Bu sabah ölmeden önce öldük, gerçekten bir insan kaç defa ölür bunu bu sabah anladık anne!
Ah ,bizi vurun zincirlere vurun kendimizi tutamıyoruz ,içimiz yanıyor,başımıza dağlar yıkılıyor! Kimsesiz kuyulara atın bedenlerimizi, bu sabah 6 Şubat son günümüz kimsesiz mezarlara bırakın bizi. Ellerimiz bağlı gözlerimizde hüzün, ölüm meleğiyle son dansımızı yapıyoruz bu sabah.
Dehlizlerde kimsesiz ,sahipsiz kaldık ,dağlar yürüdü bu sabah. Bir dağ başında sahipsiz bir ruhuz bedenlerimiz mezarlara sığmıyor .Nice sevdalar toprağa düştü ah anne!şimdi yüreklerde yangın ,göklerden hüzün boşalıyor durmadan ve gökyüzü ağlıyor bu sabah. Kaç şehir kaç medeniyet yıkıldı ya hayaller? Çırpınıyoruz ama bu acıyla baş edemiyoruz göklere boyun eğiyoruz anne!
Bir çocuk büyür gözlerimde
Kaçıyorum bu şehirden dağlara
Bir aziz gibi boyun büküyorum
Bir örümceğin sessiz yuvasında
Bir örümcek yuvasında arıyorum seni
Yolar toz duman,düşünceler bulanık…
Belki bir gün bu dünya yok olacak
İşte o zaman ellerimiz avuç açacak göklere
Bitecek rüyalar,sönecek hayaller
Çileler bürüyecek bu nazik bedenimizi
Aşklar bir boşlukta duracak
Bir serçe düşmüş anasından ayrı gurbete
Şimdi hele bir sorun o kuş nerelerde
Bir duvar dibinde yaşar güvercin ürkekliğinde
Adı Ayşe olmuş Fatma olmuş ne fark eder ?
Memleket özlemi tüter yüreğinde buram buram
Gözlerin zamanda tutuklu kaldı bir sır gibi bulutlar ardında yarı mavi ,yarı siyah gözlerin bir şeyler saklıyordu biliyorum .Kaderini kendi elleriyle öremiyor ki insan bazen ansızın gam dağlarını yüklenirsin kaçmak istersin ama nafile .Hangi resmine baksan bir hüzün yumağıdır ötelerde.Bazen son bir bakıştır bazen de bir yudum sımsıcak sevgidir uzaklardaki ses.Bir muştu beklersin her sabah kapı sesinde akşamları duvarlarda raks edersin bir hüzün çeşmesinde ve son bir bakış son bir fasıldır hayat zamanın gölgesinde.Yürekler üşür bir çıkmaz sokakta ama her daim sen kokar gözyaşlarım.
Ağıtlar yakarsın evlatlarını kaybeden analar gibi pencere önlerinde .Bir mutluluk ararız çoğu zaman ama rüzgar gibidir mutluluklar alıp götürür bir uçurum kenarında bütün güzellikleri .Ah neyleyim sensiz bu dağ başında kimsesiz hüzünle doludur heybem .Ve ah gülüm senin için gamdan dağlar yaptım bir uçurum kenarında.Seni düşündükçe bir şeyler düğümlenir dudaklarımda ve çocuk hıçkırıkları duyulur akşamları, gökyüzü bırakmaz alır bağrına bu sevdayı.Boşunadır ah yalan gözlerin beni bir boşlukta bırakan gözlerin.
Pencerem kapalı ve cama vuran güvercin sesi , boşlukta tutuklu kaldı gözlerin .Yüzün neden böyle bembeyaz mavi parıltılar kaybolmuş dağlar yıkılmış başına ?Bir hüzündür bu, bir şarkı yokluğunda kayboldum anne bir nisan akşamında!Uzaklardan hicran sesleri yankılanır ama sen gelmezsin ve bil ki bu son haykırıştır gönül ferman dinlemez ve alır başını bir yerlere vurur kendini.
Bil ki bu son fısıltıdır kulaklarımızda
Rüzgar yamaçlarda son raksını yapmakta
Bir su sesi şakırdamakta uzaklarda
Bizi geçmişin gizeminde kucaklamakta.
Yalınayak bir çocuk tutuyor, ellerimi
kimsesiz sokaklarında kalbimin yine o şarkı
ağlıyorum bak, akşamlar karanlık
gökyüzü kurşunla örtülü pencerem kapalı
sevdan sürükler beni bir çıkmaza
sen olur her yağan yağmur damlası penceremde
yıkılmaz dağlar bilirim,mağrur ve asi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!