Hande Ortay Şiirleri - Şair Hande Ortay

Aldığım nefesim, sen neredesin?
Sevdamı hapsettiğin gönül kafesimsin
Serbest bırak bu yorgun kuşu, uçup gitsin
Bırak da umudunu yitirsin
Kanatları kırık olsa da, yolculuğunu bitirsin

Hüzünlü akşama serptim yüzümü
Ki sen yoktun şehrimde
Sesim güneşte terledi
İçimde birikti senli şiirler
Güfteler utandı
Rüzgarlar ise vakitsiz çaldı

Ses Ver


Ses ver! Ölüyorum sükûnetinde
Ses ver! Sen sustukça soluğum kesiliyor
Susma! Seni aradım, sordum diye

Sevdam

Bu aralar tuhaf hissediyorum, içimde tarifsiz bir heyecan
Kıpır kıpır içime sığmayan
Sen girdin ya o yürek kapımdan
Kuş olup uçtu mantığım o ahşap masadan

Sevdanın Girdabında Ölünür

Pişmanlıklar çalar geceleri kapıları
Hüzün kaplar tüm ruhu

Kimi yaşamak isteyip de yaşayamadıklarına

Sevdanın Ilıman Esintilerine Hasretim Sevgili

Kendimi güçsüz hissediyorum, üşüyorum
Hayata yenik düşüyorum

Eğri büğrü çıktığım basamaklarda hayattan gidiyorum

Sevdanın Puslu Sayfalarına Gömüyorum Seni Yar

Gözyaşlarım beyitlere akar çığlık çığlığa
Hicran dem vurur acımasızca
Çelimsiz düşlerime eşlik eder mimli gözlerin
Ekseriyet sancılı dolu geceler başlar

Sevgi

Gözlerin gözlerime değdiğinde, çiz o mutluluk resmini
Aynalarda göreyim, parlayan gözümdeki göz izini
Yüreğim yüreğindeyken, çiz mutluluğun resmini
Zira hangi gönle girersem, hissedeyim o sevgini

Sevginle Dağlansın

Alsan ellerimi hüzün yazan şiirlerimden
Dokundursan saçlarının her bir teline
Bırakmasan ellerimi, yüreğimi
Sökülsün, dağılsın aşkından

Seviyorum Yar Seni

Aşkı tatmayan, meşkin tadını bilmez
İçkinin tadını bilmeyen sarhoşluk nedir bilmez
Ben içkiden değil, aşkının sarhoşu olayım sevgili