Gülşah Başol Şiirleri - Şair Gülşah Başol

Yine balkondan uzandı Salih
Bir gülün yanağına sigarasını basacak kadar adi
Ayıp oluyor Emmioğlu derdi Veli
Herkes bilir onun gülleri çocuğu yerine koyduğunu...

Kulaklarından asmıştı Ferhunde tavşanı

Nohutlu Tepesi kervana durak
Eşkiyanın kastı gelini almak
Güzel yengelerin benizleri ak
Eşkiyanın kastı gelini almak

Bilse ki kefenin cebinde pul var

Gittin,
Ağaçta kalan son yapraktan aldığım
Direncimi yitirdim...

Bozuldu kimsenin çalmadığı zil,
İnatla açılmayı bekleyen kilidin

Varlığımı emanet etmiştim ona
O varken hayatımda
Bana ekmek, su gerekmez sanırdım
Hatta demiştim ki "benim dinim, imanım sensin!"

Göğsümdeki tahtta otururken

Göğün tepesinde hayat ağacı
Zümrüdü Anka'nın yeşil otağı
Yedi kat gökyüzü durur altında
Ruhları karşılar cennet yolunda...

Derler ki gezermiş burçlar içinde

Huzur, senin ruhunun
benim gönül salıncağımda dinlenmesi demekti...

Huzur derli toplu bir evdi,
Benim içimde senin zevkine göre döşenmiş...

Sarı bisiklet kuyu başında
İkindiden beri bekliyor
Sahibi kağıttan uçağının peşinde...

Bir çift erkek ayakkabısı kuyunun başucunda
Bisikletler korkar sahibi yanında olmayınca

Dört yaşında çocuğum kıt sat aklım eriyor
Bayramlıklar alınmış, eve huzur veriyor...

Saçlarıma kondurmuş annem uğurböceği
Avucuma saklanmış al al kına çiçeği

Kapının ardında bekler insan
İçindeki boşluğun öyle dolacağını sanarak...
Hangisi seni iyi edecek
sınıkçı mı, elindeki şifa mı,
yoksa bir kuşun duası mı?
Dokunduğunda insana iyi gelen

Kirli buğday rengiydi yüzü
Bir de çakır keyf gülerdi ki mendilleri biterse
Uykudan uyanmış gibi gerneşirdi iskele...
Bir liraydı kağıt mendil
Oysa herkes bilirdi
Hasan'ın huzur tellalı olduğunu,