Gülay Özdemir Şiirleri - Şair Gülay Özdemir

Duyduklarım karşısında sussam da,        Kendimi bitirirceşine içten içe ölüyorum,

Hem tokluğu bilirim, hem açlığı,
Çalışmak en büyük nimet diyenlerdenim ben.
Tarlada ırgat, ovada çobanım ben,
Alınteri olur dökülürüm bağrına...

Görmüyor musun,
ben her şeyimle dünde kaldım.
Anı saklayacak bir şeyim yok,

Söyle nasıl başlayalım,

Umudun tarlası nedir bilir misiniz?
Bir parça kuru ekmeği aç olsak bile bölüşmektir.
Bölüşmek, bölünürken yok olmamaktır.
Bölüşürken dökülen kırıntılar bile umudun var
olduğunu gösterir.

Neden;
Bu kadar tehlikeli olduğumu bilmiyerek
Sevmenin dozunu,kaçırdım galiba...

... Ve
sen öyle görmez gibi yapıyorsun
ya,
Bazen aklına gelince

bir bak hele
bir kıvılcım çak
bir kapl çarpıntısı
bir ten ve ruh titreyişi

Biraz cinlik yapmak istedim
Eğer öfkeli bir anınıza geldiysem,
Payıma düşeni nezaketle kabul ediyor olacağım.
Ama asıl sorun şu ki, yumurtladığım

Sana hüzünlerimden anlatacaktım,
Dilim dönmez söylemeye,
Şöyle bir es de seninle serinleyeyim.
Sorma! Şimdi mevsimlerin kasveti üzerimde.