Gözden Çıkarılan İnsanlar Müzesi

Bir gün anladım ki,
Hiçbir "yanlışlık" yok aslında
Kırılan vazo, dökülen süt,
Hatta o gece gözlerini kaçırışın…
Hepsi seçimdi.
Ellerinde tuttuğun çekiç,
Hangi camı kıracağını biliyordu.

Telefonun sessizliği artık masum değil,
"Aradığınız numara" diyen operatör değil,
Senin parmağının dokunmadığı tuşlar.
Ve o son mesaj, kaybolmuş değil,
Bir köşede çürümeye terk edilmiş.

"Unuttum," diyenlerin gözlerine baktım,
İrislerinde gördüm karanlık bir hesaplaşma.
Çünkü hafıza, kaybetmek için değil,
Saklamak için çalışan bir kas.
Ve sen, hangi anıları kasıtlı sildiğini
Biliyorsun.

Kapılar yavaşça kapanırken,
"Belki rüzgârdı," dedim içimden.
Oysa rüzgâr, itiraf etmeyen bir tanıktı
Tokmağı çeviren hep insandı,
Hiçbiri kazara değil.

Artık bakınca yüzlerine,
Maskelerin ipliğini görüyorum
Biri özür, biri bahane dokumuş.
Ve ben,
Sessizliğimi bir bıçak gibi bileyip
Kestim o ipleri tek tek…

Şimdi biliyorum:
İnsan, "yanlışlıkla" değil,
Gözü kapalı atılan adımlarla kaybolur.
Ve ben,
Bu müzede sergilenen
Tüm kırık niyetleri temizledim.
Yalnızca aynalar kaldı
Gerçeği saklayamayan
Çıplak, acıtan aynalar…