Gönül Çölü Şiiri - Necip Yılmaz

Esti sam yeli Batı'dan
Bir ferahlık verdi gibi sanki
Yeşerdi umutlar aniden
Herkes buna aldandı
Ağaçlar
Çiçekler
Böcekler
Tüm canlılar soludu zehiri
O günden sonra adım adım
Bir bir kurudu her şey
Kesildi rahmet damlaları
İzi kalmadı rahmetin
Duygular donuk
Ufuklar sönük
Bakışlar tutuk, endişeli, peşinci
Çöle döndü her yer
Ovalar, vadiler
En kötüsü gönüller
İyilik göç etti başka diyarlara
Artık tek çaremiz durmak duaya
İlahi gönlümüzün çölüne
Yağdır rahmetini
Kavruluyoruz
Sen Rahmansın, Rahimsin
Rahmetin Gazabını geçmiştir
Sevgisizlik en büyük azap
Yakma bizi sevgisizlik narına
Dönelim yine muhabbetistana