Sokak lambaları kararsız, ıssız caddelerde
Kiminin yoldaşı, korkusu kiminin
Uykudan uyandığım her zaman odama güvercinler doluşur.
Anlık bembeyaz bir pencere,
Daha haberi yok sabahın.
Sokak lambaları yalnız ve küskün.
Siz insanlar olarak benim farkımda değilsiniz,
Hatta bizlerin farkında!
Benim bir dilim olmayabilir,
Ama ben konuşuyorum.
Kulaklarım duymuyor belki,
Işığı bile işitiyorum.
Hayallerim ve aldanışlarım,
Hepsi tek masaya sığmış.
Oysa sabah usul usul yaklaşıyor,
Benim sırtım güneşe dönük
Güvertede deniz oluyorum biraz.
İşte budur ahali,
Hiç bir kadını sevmemiş
Ya da âşık olmamış olsaydım
Dünyadaki tek kadının
Hüma olduğuna inanırdım.
Tek kanadı olmadan uçan bir kadın,
Diğer kanadını oğluna vermiş,
Burada olma zorunluluğum beni geri çekiyor,
Bir şeyler fazlasıyla yolunda değil.
Bir binanın dördüncü katındayım,
Dördüncü kat ve bir cam kenarı
Kendimi bölüyorum anlamsızca,
İki parçayım.
Umut alabildiğince mavi,
Gökyüzü gibi uçsuz bucaksız.
Bir tarafımda umut
Diğer tarafım solgun
Bir tarafım hep çocuksu, küs dünyaya
Diğer yanım
Ayın çığlığından sızan bir gece
Hüküm sürüyor karanlık olur olmaz,
Bir ışık, bir uğultu, sesi kısılıyor kalbimin
Çıkmaz sokaklara doğru yürüyorum.
Her bitmeyen yol, yıkılan hayallerimi sunuyor bana
Gece çok karanlık,
Gülüşün kıvırcık saçlarından sallanır,
Ben, yere düşmeden öperim.
Bir sandık içinde kaybolur aylar,
Gün yüzüne çıkınca demirin pası,
Erkenden gider güneş.
Sesini duyunca değişiyor dünyam,
Karamsar bakıyorum dünyaya
Uykularım hayattan koparıyor beni.
Bir masa şenlik havası,
Ben, rüyadayım.
Kulaklarımda o muazzam şarkı çalıyor,
Birden neşeleniyorum.
Bir bahar sabahı olsun gelişin,
Siluetin dalgalansın ufkumda.
Bir nefeste,
Tek nefeste çek gözlerimi gözlerine
Bir bahar sabahı gel..
Aylardan Nisan;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!