Gıcık Huylar Şiiri - Kasım Kobakçı

Eski merdivenler, gacır gucurlar,
Sabrımın bam teli, yerinden kopar,
Her basışta, ayrı bir name yapar,
Zamanla, ne kadar değişti huylar.
*
Sandalyeyi çeksen, zemin tırmalar,
Bu takırtı, beni hepten oyalar,
Zihnim, anlamsız fikirler sıralar,
İnsanı bezdiren, bu kötü huylar.
*
Musluktaki damla, durmadan sızar,
Gece zifirisi, üstümde azar,
Sinir ucum ile, bir mezar kazar,
Bu seslerde gizlenmiş, en acı huylar.
*
Vızıldayıp durur, arsız bir sinek,
Canımı sıkmakta, tek olan dilek,
Sabır taşı olsa, çatlar giderek,
En sakin insanda, kalmadı huylar.
*
Kâğıt üzerinde, cızırdar kalem,
Bıktırdı usandırdı, acı elem,
Bu gürültü sanki, koca bir alem,
Giderek, herkese bulaştı huylar.
*
İki kelam etsen, laflar çatışır,
Manasız bir inat, hemen yapışır,
Herkes, kendi bildiğini atışır.
Sanki diken olmuş, bütün o huylar.
*
Düşünceler beynimde, hep sürtüşür,
Her biri bir yana çeker, sürünür.
Huzursuzluk, bir örtüye bürünür,
İçimde kavga eder, eski huylar.
*
Dişlerimi sıkarım, öfke dolar,
En sakin anlarım, bir anda solar,
Gıcırtı, ruhu lime lime yolar,
Anladım törpülenmez, bazı huylar.
*
Erdem der ki, bu ne bitmez çiledir,
Her sesleniş, sanki keskin hiledir,
Dilimin ucunda, bir badiredir,
Neden bu kadar, gerginleşti huylar?
*
Erdemliyim, sükuneti ararım,
Gürültüden yana, yoktur kararım,
Çatışmadan, uzak durur her yanım,
Yeter artık, bitsin bu gıcık huylar.