Geçmişimi değiştiremeyeceğimi anladım. Geçmişimi kabul edip hayatıma devam ettim. Artık eskisi gibi üzülmüyorum, artık derdimi anlatıyorum. Geçmişimi kabul ettiğimde kendimle olan o amansız savaş bitti ve kazanan ben oldum.
Zor oldu. Bazen “hiç geçmeyecek” dedim, bazen “ben bunu atlatamam” dedim. Ama sonra atlattım. Geriye dönüp baktığımda beni alkışlayan içimdeki o çocuk bana gülümsüyor. Artık kendime ilaç olmayı öğrendim.
Önceden isyan ederdim: “Neden böyle? Neden bu benim başıma geldi?” diyordum. Şimdi ise bir şey olması gerekiyorsa oluyordur. Kaderin önünde durulmazmış ama kader biraz da bizim elimizdeymiş, bunu anladım.
Bir insanla küsüyoruz, hayatımızı zindan ediyoruz. “Neden o bana bunu yaptı, neden böyle oldu?” diyoruz. Halbuki onun senin hayatından gitmesi gerekiyordu ve gitti. O sana zarar veriyordu, sen farkında değildin. Belki seviyor diye katlanıyordun. Ama sonra durup düşününce aslında gitmelerinin senin adına daha iyi olduğunu anlıyorsun.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta