Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
Onun unutamadığın hayali
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için
Vurursun başını soğuk taş duvarlara
Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın
Duyarsın
Ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin
Niçin yaratıldığını
Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini
Uzun uzun seyredersin de aynalarda güzelliğini
Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın
Dolar gözlerin için burkulur
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların
Sevilen gözlerin erişilmezliğini
O hiç beklenmeyen saat geldi mi
Düşer saçların önüne ama bembeyaz
Uzanır gökyüzüne ellerin
Ama çaresiz
Ama yorgun
Ama bitkin
Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın
Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın hayal kurmayı
Beklemeyi
Ümit etmeyi
Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir
Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi
Lanet edersin yaşadığına
Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın
O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden
Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın
Ümit Yaşar OğuzcanKayıt Tarihi : 29.8.2000 06:38:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Zihin rahat olmayınca bedende rahat olmuyor. Sigara dumanı gibi sevdiğinin hayalini içine çekiyor. İçi sevdiğinin hayaliyle doluyor.
Hayati anlamlı yapan sevgi. Sevdiğini kaybeden her şeyin boş olduğunu o gün anlar. Sesini bir kerecik duymak için başını vurur duvarlara. Toprağın içinden çıkarmak istersin. Çıkaramasın. Çaresizliğin acısını duyarsın. Bu dünyaya niçin geldiğini. Ellerinin ne işe yaradığını mezar başında anlarsın. Şair var oluşun en önemli nedeninin sevgi olduğunu vurguluyor. onsuz yaşarsın da yaşamadan yaşarsın. Boşa geçip giden yıllarına yanarsın. Çünkü onsuz yaşamaya yaşamak denmiyor.. Ağaçta meyve gibi dudaklarından dökülen sözlerin ve gözlerin erişmez ligini bir gün anlarsın ne kadar değerli sevilir olduğunu...
Toprağa bir nohut ekilse. Nohut içinden yeşererek toprak üstüne çıkıyor. Şairin kalbindeki sevgide mezarının üstüne çıkıyor sevgi çiçeği oluyor.
Şaire ve sevdiğine Allah rahmet etsin.
TÜM YORUMLAR (118)