Gazze'de Şiiri - Rıdvan Köse

Gazze'de bir çocuk, belirsiz bir mezar başında.
Gazze'de bir çocuk, mezar ki yazı yok taşında.
Yaşın yaşamadığını, taşın kaldıramadığını...
Çekmiş sinesine, sinesindekiler de göz yaşında...
Bulutların da gözünü çağlatmış, sert taşın da.
"Ne bir yakınım kaldı, ne annem ne de babam,
Soğukta kaldım, ne battaniye var ne de abam.
Hayatım bir tabutun içinde yaşamaktan ibaret.
Dinlediğimiz tek ses, her tarafı viran eden bomba.
Annem öldü, sahipsizliğin pençesinden kurtuldu.
Babam, bir parça ekmek için alnından vuruldu.
Elli yıl çekti hayat yükünü tek başına ve dimdik.
Tadamadığı bir parça hürriyet için epey yoruldu.
Bir kardeşim, ruhu yücelere ulaştı ilaçsızlıktan.
Dünyayı yeni görmüş kardeşim, göçtü aşsızlıktan.
Ne var ki etrafımızda ilaç da vardı aş da vardı...
Bu ibtilanın tek bir tanımı var o da başsızlıktan.
Şu komşuya gideyim de ekmek isteyeyim dedim.
Fakat civarda komşu kalmadı ki ekmeğini paylaşsın.
Su bulayım da yüreğimdeki harlı ateş sönsün dedim
Va esefa, dil yeşerten çeşme kalmadı ki söndürsün!
Açtım elimi yaradana, makus talihimizi döndürsün.
Kalp vermedin mi ya Rabb, yaratırken bu kullarını!
Tüm insanlar yıkıldığımızı görür de uzatmaz ellerini.
Kalbimizin birlikte çarptığı kardeşlerime ne demeli.
Uzanırken namusumuza neden kırmazlar bellerini.
Dünyada fazla elbise var da neden bize düşmedi.
Ya kardeşlerim, acaba üşüdüğümü düşünmedi mi?
Anladım ki bizi dört duvar arasından görüyorlar.
Dört köşeli dünyadan halimizi görüp dönüyorlar.
Dün gece kardeşim ağlamaktan gökleri inletti.
Fakat inleyen sadece oydu, inleyen başka yoktu.
O süt istedikçe ben ılık su veriyordum sussun diye.
Sabaha doğru sustu kardeşim, açık eller kaldı geriye
Gözlerinde kıvılcımlar kaldı dün geceki yıldızlardan.
Gözleri açık gitti, belli ki bir ümidi vardı uzaklardan.
Rıdvan Köse