Hiç güldürmedi hayat, güzel yüzünü.
Garip, ölümde bulurmuş hayat düzünü.
Bir polis kapattı açık gözünü.
Bir başkası üstüne gazete çekti.
Biliyor muydu son anını simit satarken?
Elinde simit tezgahını tutarken,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta