Küçük bir kızdım ben.
İçimde kelebekler gibi
Renkli düşler,
Gözlerimde
Salkım saçak duvara vurmuş
Erguvan gölgeleri,
Üşüdüm evet. Katilime, öldürmek için hazır olduğumu söyleyişim geldi hatrıma. Yeniden anılar canlandı. Yeniden bıçağı elimde buldum.
Kavrulan bir Ağustos akşamında, buz gibi aktı içime cümleler. Üşüdüm evet. Sevmediğim halim geldi hatrıma. Hissetmeyen, sevmeyen ve hatta özlemeyen bir kadındı o. Şimdi...
Şimdi ise, neyse...
Yalanladılar bizi
Esamemiz kalmadı kaldırım taşlarında
Eğreti hasretlerin kucağına bıraktılar
Hiçbir zaman
Sahiplenilmeyen bir aşkın
Kahramanları yaptılar
Çığlık çığlığa karşıladık hayatlarımızı. İlk kelimemiz, ilk seslenişlerimiz, belki ilk anne deyişimiz. Hayat sürüp giderken sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi anlatmayı öğrendik çığlıklarımızla. Bazen öyle kaptırdık ki kendimizi fısıltılarımızda bile çığlıklar kapladı her heceyi. Şarkı söyledik hayata, aşklara, ayrılıklara ve ölümlere. Allah’a dualar ettik çığlık çığlığa, ya da insanlığa beddualar. Yalvarışlarımız oldu sevgiliye affet beni ya da gitme ne olur diye. Ulaşamadık, isyan ettik her şeye. Kırdık, kırıldık çığlıklar yüzünden.
Bir dağ başında olabildiğince yüksek sesle haykırdık gizli kalmış sevdalarımızı. Saklı duygularımızı döktük sayfalara, okundu her bir kelimesi yüksek seslerle. Bize yasak olanlara sahip olabilir miyiz diye çaldık kapıları. Aşk dilendik, yüzsüzce merhamet istedik. Günahlarımızı aldık sırtımıza, huzura çıktık. Affedilmeyi istedik çığlık atarak.
Ucu bucağı olmayan bir hayale tıkıp, gecenin tam ortasına saldım seni/beni. Bir dağ başında ıssız kalmış, okyanusun ortasında yalnızlığı tıklım tıklım yaşar gibi ve her taraf ikimize ait anılara bulaşmışken, zaruri bir hiçlikte kaybolur gibi bu hayal.
Gözlerinde kaybolmayı, nefes almaya tercih ettiğin bir adamın/kadının, ardından bakakalmaya mahkum şu anın. Yüreğindeki çizikleri, imza diyerek körü körüne sakladığın zamanların, şimdi.
Gerçekte hiç var olmamış, sadece basit bir illüzyondan arta kalan anı kırıntılarıyla nefes almaktayız hepimiz ve sevgisizlikten olmalı bütün bu saçmalamalarımız. Tek bir kelimeyle anlatılabilecek “gel” ve “git”leri sadece kendimizi daha anlaşılır şekilde ortaya koyma saplantımızdan, uzun uzun cümlelerle kendimizi yormalarımız.
Kahve koyusu yalnızlıklarından geldin sen bana. Karanlıklarını yırtıp atmak istercesineydi, gönül kapımı yumruklamaların. Araladım kapıyı, hemen girdin gönlüme. Bir köşeye büzüşüverdin çocuk gibi. Islaktı her yerin, yalnızlık yağmurlarında kalmış bir adamdın sen. Yıllarca özlemlerle yaşamış ve nefes almaya çalışmış. Kahve koyusu bir yaşam ve kahve koyusu anılarını yüklenip düştün yollara. Sırtında kocaman bir çuval, içinde de yalnızlığın. Hem de kahve koyusundan…
Şarap renginde bir geceye daldık birlikte. Kah baktık kana kana, kah kaçırdık gözlerimizi. An geldi, bir mıknatıs birleştirdi bizi sanki. Tüm karşı koymaları yitirdik işte o zaman. Kahve koyusu yalnızlıklardan şarap rengi gecelere daldık. Bir dut ağacı vardı bahçede. Dut tadında bir sevdaydı belki de bizimki. Ne çok tadı barındırdın göğsünde bunca zaman sevgili? Şarabın rengi duttan geldi belki de, senin kahve koyusu yalnızlılardan kaçarak gelişin gibi. Dünyadan sıyrılıp bana koşuşun gibi. Tutsak zamanlardan arındırılmış bir masal oldun. Sadece masallarda yaşayan bir prens oldun. Kulenin zirvesin de değil de, bu kez karanlık zindanlardan sakladılar beni, gel kurtar sevgili. Kahve koyusundan da beter, bu karanlık. Şarabi gecelerime götür beni.
Dikkat et basma üstüne kalbimin,
Sen kırdın onu, yetmedi ezdin geçtin.
Cam kırıklarının yanına attın beni,
Kederlerle yüreğimi çizdin.
Öfkeden gözüm dönüyor, kanım hücum ediyor beynime ve dayanılmaz bir yangın var gözlerimde. Ateşinde kavurmak istiyorum seni. Hınca hınçla, hainliğe anadan üryan hırslarla cevap vermek istiyorum. Bir elimde yüreğim, bir elimde sen, sokaklar boyunca ikimizin kanını akıtarak gitmek istiyorum.
Ben giderek azalırken intikamdan yana, sen giderek çoğalıyorsun acıdan yana. Şimdi sıra sende be adam!
Her şeyden payımı aldım ben. Acıdım, kanadım, zaman zaman Aşk’tım, zaman zaman da kan!
Sen yalandın düpedüz dudaklardan akan. Hiç teklemeden, dilin sürçmeden söylendin. Kendini ezberlettin bana. Şimdi bir daha yazılmamak üzere siliniyorsun akıl defterinden. Tüm sayfalarından kazıyorum adını. Bazen kanatıyorum sildiğim satırları.
Kim sezmiş seni kanımda taşıdığımı?
Kim görmüş avuçlarımdaki saçlarını?
Kim görmüş gözbebeğimdeki izini?
Ya kulağımdaki sesini kim duymuş?
Bazen ben kendimden bile habersiz severken seni,
Kim bilmiş benim yandığımı?
Paramparça oldu aynam bir anda
Her gün ayrı ayrı kırılıyor yaşam
Dağıldı tüm parçalar tüm boşluklarıma
Sen miydin her parçada yüreğime saplanan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!