Sürgün Şiiri - İlyas Kaplan

sakin ve sessiz geçti son yıllarım
anladım ki ilk yolculuk
kendi dahilinde olmalı
yakın gözüken menziller
ne kadar uzakmış meğer
nice yürüyüşler bitti
badirelerle dolu
saçlarımda ki beyazlığı
hesaba katmazsak eğer

bir alev manzumesi ki
yangın yerine döndürmüş bağrım
nice hadiseleri
kalbimi tarumar etmiş
bir bad-el mevt yalnızlık ki
derinliği ateşlerle mühürlenmiş
şafağı sureta aşk
kızıl kızıl
kıvılcımları firak vaktinin
müjdesi

inan ki
henüz farkına varamadığım
başka heyecanlarla doluyum
gizem dolu
sır küpü duygulara muttasıl
asıl mesele
yaşlanıyor olmama rağmen
hala çocuksu
hala küçücük yüreğim

geçmişi
yeniden yaşamaya çalışmak beyhudeymiş
biten bir tutkuyu yeniden canlandırmak
artık arzularım kemale ermiş
bütün çıplaklığı ile
karşımda öylece beklemekte
adeta bütün katmanlarında
eskinin bağışlanmaz günahları

yavaş yavaş içime çekiyorum geceyi
öyle çok
öyle hatalara sürgün
öyle girift hallere duçarım ki
göklerinde koyu bir karanlık
katre katre yansıyan
her surette
bir keyifsizlik
ummanlara meyleden
met ve cezirlerdeyim

kısır döngülerden müteşekkil
gecenin son saati vururken
her kayıp
bir hicran yarası
kimi dünden
kimi bir ayrılık türküsü gibi
bazen amansız küf kokusu
göğsümün acılarına değen
artmayan
eksilmeyen

redfer