Gözlerinde hüzünlü bir papatya.
Dilinde deli bir gül.
Gülümseyen sığ bakışlarında, sevinen geniş dalgınlıklarında...
Sesin gizli bir uğultu, nasıl da tutsak dudaklarımda.
Nefesin nasıl da alışkın soluğuma, kadim bir o kadar zarif...
Bir sessizlik düşürebilir yalnızlığa.
Özlettiği o gözleri unutturabilir, kalplerde uyutabilir hüzünleri, sonbaharı kanıtlayabilir yağmura...
Bir hüzün, bir sevinç sararmayabilir hayatlarda.
Korkulara kalacak bir ömür olabilir, kimsenin yaşamayacağı bir mutluluk olabilir bir kasım sabahı...
Yaşanılacak gibi değildi bu hasretlik !
Gidip te dönmemeye, varıp ta kalmamaya sakladım günlerimi.
Karıştım hüzünlerimin arasına, bilendim bıçaktan keskin birkaç mutluluk sözüne.
İhtiyaçtan yana...
Söz gelişi sevmek dedim adına...
Avuçlarının köşelerine saklanan güşlerine, parmaklarına oturan utangaçlıklarına söyleyemediklerimi ;
Sen diye ektim kucağıma.
Kumsalda ayak izlerin, kursağımda söyleyemediğin sözlerin donup kalırdı gözlerimde.
Bir Şarkımız Var Artık
Yakınıyordum, kızıyordum hep kendime.
Seni tanıyalı günler oldu , haftalar geçti.
Hâlâ duygularımıza eşlik eden bir şarkımız yok.
Ve şimdi dokunasalar hıçkırıksız ağlayacağım , nasılsın deseler, yüzüm bozulmuş halade etrafa bakınırım öylece.
Bir Şeylerin Farkındayım
Bir şeylerin farkındayım.
Caddeler, sokaklar yolunu kaybetmiş
kimsesizlikten.
Geçen zamana göre olumsuzlukları didaktik bir kaygıyla sorguluyorum kendimi.
Ya da saklanması gereken bir umuttu bizimkisi.
Zamansız ve yersiz açılan bir çiçek gibi.
Kimseden ne bir beklenti ne de bir bekleyiş vardı, korku gölgesinin ağına takılıp kalınca...
Hem uzak,
Hem susmak...
Yüreğimin idamıydı, gözden sevmek, gönülden düşmek.
Sözsözeydik seninle...
Sen konuştukça bir çocuğun sevinç çığlığını andırırken, bendeki sevgin bir kalbime, hatıran tüm benliğime yerleşirdi.
Gözgözeydik seninle...
Sen baktıkça güler yüzün ağlamak nedir bilmezken, gözlerin gözlerime değerken hazırdım ölmeye, bir avuç köşede sevgi dilenmeye razıydım.
Uçsuz bucaksız köşelerde öylece terkedilmiş bir halde otururken aklıma; asla affetmeyeceğim yollar, hakkımı asla helal etmeyeceğim yıllar girerdi...
Bir çıkmaz sokağa takılıp kaldığımda, kendime yakınırdım, hatta az da olsa hırpalardım bedenimi. Gözlerimden dökülen yaşların bir anlamı olmadığı kadar, dilimden çıkacak tek kelimenin yükü de bir o kadar da hafif olurdu.
Çaresiz oluşum umurumda bile değildi artık. Çünkü canımdan geçmiştim...
Kendimden, hayallerimde, umitlerimden, yarınlardan, sevdalardan, benliğimden vazgeçmiştim. Ve tüm bunlara rağmen bir kere düştüm kaldıran olmadı.
ELENORA
Sus! Elenora.
Yalnızlık , üstüme çökmüş bir ağırlık gibi.
Kelimelerim derin duygularla saklı.
Sus ! Elenora lütfen sus.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!