Eylül Postasindan Şiiri - Seyfi Karaca

Eylül postasindan..

Çekmecedeki bütün albümlere bakılmışken hem. Hem diz kapağına bile gelmeyen sığ sularda hayatın dipsiz derinliklerini bulmaya çalışırken kendi kendine kör düğümlenip hiç çözülmeyecek şeylere tozunu dumanını attırırken insan denen nesnenin akrep yelkovanı…
Ne gereği vardı şimdi gibilere baz niyaz bir olup, öpüştükçe kumaşı bozulan sahte ilişkili birlikteliklerin günden güne kusursuz yozlaşmaları kirli çamaşırlı iplere dizip asarak sıradanlaştırdığı mono tonlukta ayrı gayr sevişmelerden…
En nihayet bıkmış usanmışken sevgiden ilgiden saygıdan kültürden sanattan konfora düşkün beğenilme delirmişliğine ve şöhret dilencisi durumuna düşmüşken zenginlik gösterişi galerilerindeki kireç beyazına siyahı batıran iflasta yalnızlaşarak hükmünü ve cürümünü hortlak raflara kefenleşmiş insan..

Merhamette sevgide saygıda sorumlulukta tasada kaygıda aidiyette iyilikte duyguda düşüncede paylaşmada cesarette yiğitlikte doğrulukta dürüstlükte vicdanda hoşgörüde güvende sözde sabırda sadakatta liyakatta adalette koruyan kollayan ve yaşatan ve haklı gururun sahibi olarak biz Türkler, kendi çocuğu bile olsa yanlışa sapana iltimas geçmeyip ve kayırmayıp en başta gelen lanetli listelere koyan insanlık değerleri toplamıyla tarihsel kökenden getirdiği özgeçmişiyle yapay suni sahte yüzeysel geçici ve yapmacık olmayan dil kültür iletişim zenginliğinin sahibiyken her türlü yozlaştıran kimliksizleştiren kutuplaştıran ve kendi özüne yabancılaştıran planlı projeli yıkım yağma saldırısı ve toplumsuzluğu örgütleyen atölye çalışmasıyla aslımız bizden çekip yitiklere gitti, adımızsa işgal ve talan hükmüne etiketlenerek babalar gibi alan satanların her şeyi paraya endeksleyen ihanet ve istismara açık piyasa tezgahında sahipsizliğin haciz iflas ve rehin sermayesi kaldı sanki.

Eylül / 25