Ey Şehir Şiiri - Ufuk Nazım

Yıktım duvarlarını;
Ey şehir.
Suratındaki derin yaraları,
Ben açtım.

Ben astım;
En güzelini umutlarının.
Sessizliğini sokakların;
Umarsızlarını ben boğdum.

Düş deki duvarlarını;
Sokaklarının sonundaki,
Suskun duraklarını ben yıktım.
Ey şehir.

Açlarının gözlerine;
Ben baktım utanarak.
Ve onlara açtım duvarlarını,
Ey beton yürekli.

Karanlık bahçelerine;
Ben ektim umudu.
Sıcak bir rüzgarın gölgesinde;
Büyüdü umutlar.

Dünyam değil ki;
Dört duvarın.
Dünyam doğadır;
Ey şehir.