Evet, merhaba Şiiri - Akın Akça

Dünyanın kemir(il) diği günü
onu varoluş havzasına yatırdığın
söyle!
saplantılarının getirisi mi senin
kendinin...
çaba çapalamalarının mı toprağa -çakılan her sadme- yoksa;
götürüveresi alıp,
korkularını...

Yine de
emin olunan
kan ter içinde düştüğün:
çıkmazken en göklere!
ordan kiremitler -niye- atıyorsun
ama değil
ya(yın) ndaki
havada donmuş Mart diri kedisine
(e, esas bu, niçin?)
Kediyi kır,
uç uç böceği alkışlasın.
kediyi kır, uç uç böceği alkışlasın gök!

Elbet bir paye var.
Utanma!
Bir öpücük,
hiç değilse bir dokunuş ver -
ısınsın için.
ya da göz bebekleri devrilmelerini,
sessiz sakin,
güruha titrerken sancılı, böyle görünmez ellerin;
yüreğin yerinden çıkarken...

Evet,
Merhaba'yı anlattığın bir lütuf -
atlamadığın,
- şairane...
böyle bir şeyi dans ettirmediyse çevrende
nedir ki istemek
bir yalan ha! olarak açıklanası...

Sarkıttığı bir beşikte mühür kulaklı hiç değilse bekler ahde vefa yıldızların,
kan kırmızı semirten
bebek ağlıyor kundakta...
Yıldıztozları dökülüyor.
Emziği sokunca dudaklarından -pembe gelesi
- susuyor bebek.
Al al, yanakları...
Gene çıkarınca tıpayı,
gülümsüyor
gözlerinin içi.
Gıdıyı az gıdıklayınca
seni süzmeye başlamış...

(Bu nedir şimdi.)

Böyle bir faz
katarı
dönüşümlü de değil olmak zorunda
bitişli sonuçlara...

akın akça
’06, 16 Haz. 07:00