Şimdi bu yaşanılanların adı kader miydi?
Bu nasıl kaderdi!
Nasıl bir yaşamdı?
Çalmasın telefonum, sormasın kimse hâlimi.
İçimdeki yaralar artık dışarıya vurmaya başladı.
Farkında değil de kimse, susuyorum
Keşke mutlu olmak için bir nedenimiz olsa da;
Gitsek buralardan
Arkama dönüp bakmadan ufkuma doğru
Uzanıverse elim...
Sorular olmasa ya aklımda?
Hiç birine cevap vermeden yok olsam
Toparlayamıyorum
Bir türlü denk gelip toparlayamıyorum
Gittikçe bataklığa giriyorum.
Adım atmaktan korkar oldum şu sıralar...
Ben sustukça; sizde sustunuz
Kaçtıkça; kaçtınız.
Küçükken yaşadığı düş kırıkları
Sanki; unutulmuş bir uçurtma gibi
Özgürlüğe uçtu
Küçücük gördüğü bu özgürlük aslında öyle değildi
Oysa yaşam hep büyüklerden yanaymış
Çok özlediğimi hissediyorum
Ellerini özledim
Sana dokunmayı özledim
O kadar özledim ki
Yokluğunu düşündükçe daha da bir özledim
Gecenin karanlığında karışık duran bulutlara bakma
Sen ayın ışığını seyret
Yenik düşüyorsan hayallerine aldırma hiç
Kalbindeki anlatamadığın o sevgiyi en derinden hisset
Çok karanlık görünüyorsa etraf ona da aldırma!
Ay ışığına odaklan
Bak bana hiç değişiyor mu? düşüncelerim
Nasıl geldiysem öyle giderim;
Başım dik, umutlarım param parça...
Belki sonra değişir hayallerim
Gelirsin yanıma yavaştan yavaşa
İletirim sana kalbimdeki sızıyı
Katilimdin sen
En ağır suçlu olan
En acımasızca bakan
Eğer bir gün gözünden aşk akarsa
Adı “ben” olayım
Seni deli eden ben!
Küçük mutluluklardan
Güzel bir gün çalmaktır
Dünyada kardeşlikte vardır
Ne kadar yanılsak da
Mutlu baksa da gözlerin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!