Erol Dal Şiirleri - Şair Erol Dal

İyi Ki,Varsın
Hasbelkader,Varım
Gerçeksin, Var Olacaksın
Dudak Uçlarımda Gezinensin,
Ki Varlığın Işık…….
Halbuki Öylemi Ki Ben,

Ruhunu boğdurtan yolcu;
Bitmiş görüyorum seni.

Bu çakallar ininde
Şiir ayrı söyler
Gönül ayrı

Sen suya hasret,
Ben sana,
Kapım ardına kadar açık;
Vur, yolcu.

Yorgunsun,

Gözlerinin ardından konuşan
Dudaklarının ötesinden öpüşen kadın;
Sana aşığım.
Tut elimi;
Kurtaracağım.

Sustum;
Susuzluğum kanatlarını açtı,
Buğulu bulutların.

Kapattım ışığa yorgun bakışlarımı,
Karıştı damarlarıma,

Umudun tükendiği yerde
Bir kadeh bekler sizi
İçilmeye, sevilmeye, unutmaya
Hazırdır hep.
Ne olursa olsun yaşınız
Tükendiyse umutlarınız

Tanrı uç dedi UÇTUM
Melek, sordu
Erkencisin?
Doğru dedim.
Melek sordu üzgünümsün
Hayır dedim.

Buğday, başaklarına doldurdu
Usulca doğruldu.

Yaktıkça kavururcasına beni;
Emdim başaklarından yanarak
Su;

İncir ağaçları vardı
Tepelerini soluyan dağın,
Dipsizlerde olduğu belli köklerin.
Büyük sütunları vardı
O pürüzsüz muhteşem gövdenin.
Rüzgâr en tepelerinde raks ediyordu;

Sevmek ritmine uymaktır yaşamın.
Belki suyun kıyıya dalgası gibi aheste,
Nehrin kumu yalaması kadarsa şehvetle.
Belki umursuz bir kadının sakızı kadar değersiz,
Sokak çocukları kadar önemsiz.
Belki anlamsız sarışların girdabına sıkışmış,