Erman Ulusoy Şiirleri - Şair Erman Ulusoy

Bu kaderin yazısını
Hangi kuvvet silebilir
Ayrılığın acısını
Hasret çeken bilebilir.

Kavuşmak bir yalan ise

Esip duran deli rüzgâr
Geçip giden göçmen kuşlar
Hepsi bana seni sorar
Dön gel artık oralardan.

Çiçek açan papatyalar

Geçip giden yılları
Ekleyip birbirine
Kendime bir yol yapsam
Dönebilsem geriye.

Yıllardır hep döktüğüm

Seneler ne çabuk gelip geçiyor
Eskiyi yaşamak mümkün mü bir gün.
Güzelim saçlara aklar düşüyor
Eski ben değilim,yorgun bedenim.

Vuslatın içimde,hasretin elim.

Gönlüm hasretini yıllarca tuttu,
Dilediği şeyse, sade umuttu...
Bir haber gelmedi, boşa avuttu;
Anladım ki artık âşk’ımız bitti.

Anılar haykırır acı gerçeği,

Gözlerime bir baksana
Anlatacak neler neler.
Sana olan bu aşkıma
Yetmez oldu kelimeler.

Eğer beni seviyorsan

Güzelsin dedikçe yaptın bana naz
Olmaz ki güzelim bu kadar olmaz.
Baharla demiştin geçti bile yaz
Olmaz ki güzelim bu kadar olmaz.

Senelerin bitmez baharla yazı

İçimde bir yangın var,
Söndüremez kimseler.
Gönül bahçem tarumar,
Hasret orda kol gezer.

Geçip, giderken yıllar,

Ne söylesem sana boşuna artık
Geride sadece kâlpler var kırık.
En güzel günleri yaşayamadan
Mutluluğu bizden aldı ayrılık.

Söyleyince bana acı kararı

Geçip giden ömrümde, sevmek bana haramdır,
Dermansız acılara gark olmuşken yüreğim.
Geçmek nedir bilmeyen kanayan şu yaramdır;
Mutluluk çok uzakta, bilmem nasıl ereyim?

Mutluluğu tatmadım bir kez olsun kaderden;