Erman Ulusoy Şiirleri - Şair Erman Ulusoy

Yedi veren gül gibi,
Gönlümde hep açarsın.
Seni seven kâlbime,
Neşeleri saçarsın.

Elâ renktir gözlerin,

Gidiyorsun artık çok uzaklara
Kâlbimde kapanmaz,açtığın yara.
Sonu hicran imiş,seni sevmenin
Beni mahkûm ettin yalnızlıklara.

Gerçekler acıdır,herşey ortada

Benim gibi seninde,
Her günün elem,keder.
O neşeli hâlinden
Kalmamış artık eser.

Aklar düşmüş saçına

Boş kaldı evimin her bir köşesi,
Salınıp ne güzel gezerdi gülüm.
Efkârı almıyor içki şişesi,
Felek neden yazdın böyle bir zulüm

Çınlıyor kulağım sesleri ile.

Gece,yüzüne siyah peçe takmış bir kadın gibidir,
Kollarında, bazen yalnızlığını, bazen de sıcaklığını hissedersin.
Gerçek yüzünü göstermez sana belli bir zaman,
Sen onu görmek istediğin gibi hayâl edersin.
Seninle konuşmaz,
Sen ise ha bre ona içini dökersin...

Geçip, giden yılları,
Ekleyip birbirine;
Bir yol yapsam kendime,
Dönebilsem geriye.

Yıllardır hep döktüğüm,

GÖZLERİN YABANCI GİBİ BAKIYOR

Gözlerin yabancı gibi bakıyor
Hani biz sevgili idik seninle?
Hasretin elemi yürek yakıyor
Eğlenip durma yâr böyle benimle.

Gözlerimden silindi,
Gecelerin uykusu.
Yüreğimi titretir,
Yalnızlığın duygusu.

Anlamıyor hâlimden,

Cehennemi yaşadık,
Biz daha yeryüzünde.
Geçip gitti seneler,
Gözyaşı ve hüzünle.

Bu ah kalmaz kimse de,

Unuttu deseler artık o seni
İnanmam kimseye senden duymadan
Gelip de karşıma söylersen eğer
Çıkarım dünyandan sana doymadan.

Resmini duvardan alır aşağı