Bana zor gelen ayrılmak değil,
Ayrıldıktan sonra acıtan bekleyişlerdir.
Zor olan,
Unutulmayan hatıraları,
Unutmaya çalışmaktır.
Baba gidince…
Ev biraz daha sessiz olur,
Duvarlar sanki konuşmaz artık,
Kapının gıcırtısı bile susar.
Baba gidince…
Sen gideli kırk gün oldu baba,
Evde sesin eksik,duvarlar soğuk.
Saatler geçiyor ama,
Zaman durdu.
Sensiz baharlar bile,
Kış gibi oldu..
Yalancı ümitlerin gölgesindeyim,
Ezme yüreğimi ne olur, bahanesiz git..
Deme ki,bezmişim beceremem ben,
Gitmek istiyorsan bahanesiz git.
Sanma ki yoruldum senin aşkından,
Bir sabah açıldı pencere.
Gökyüzü taze,
Çiçekler,
Henüz uyanmış uykusundan.
Dalda pembe bir gül,
Herkes sana bakabilir.
Sokaktan geçen bir çocuk,
Bir anlığına takılıp kalan bir bakış,
Ya da kalabalıkta duran gözler…
Ama kaç kişi benim gibi sevebilir?
Hazar’dan gelen rüzgâr,
Yavaşça dokunuyor yüzüme.
Dalgalar,taş kıyılara,
Bir sır fısıldar gibi vuruyor.
Minareden yükselen ezan,
Yıkılan hayalleri yanında götür,
Baharı sen al,kış bana kalsın.
Giderken son defa yaz iki satır,
Okudukça yakan kor bana kalsın.
Gidersen yıkılır sanma bu beden,
Başını koy göğsüme,
Dinle kalbiminin sesini.
Usulca öpsün,
Nefesim nefesini.
Dudağından öpeyim,
Bazen susmak gerekir,
Bir söz değil,
Bir duruş anlatır her şeyi.
Bir tebessüm kadar,
Değerli olabilir bir insan.
Ama herkes,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!