Kalbim bir ağaç dalında asılı kaldığından beri
Kurumuş bulut örüntüsü zaman
Uzayan yollar bağdaş kuruyor önüme
Engebeleri aşmaya çalıştıkça
Atılıyor bir kazma kürekle toprak
Toprak ki saklıyor yalnızlığı rahminde
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var