Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

Ne büküyorsun boynunu

Hatırla geçmiş soyunu

Alacaklar şimdi donunu

parmak uçlarımı bir araya getirip
vurdun bana öğretmenim
öğretmenim öğretmenim
bana ağlamayı öğrettin

siz o kendini bilmez çocuklardan olmayın
çünkü o felsefenin çocuğudur
ne de olsa sokağa atılan serseri bir piçtir
siz o zavallılardan olmayın
ben ucu kırılmış bir kalemin bitmiş mürekkebiyim
yani bir gün felsefe uğruna tükeneceğim

İçeride üç kadın

Bir adam

Şarkı söylüyorlar gecenin bu saatinde

Zamanın en sinsi köşesinde pusuda beklerken

Yani bir şiir için adam öldürüldüğü çağdan bahsediyorum sizlere

Saklandığım mahalleyi kimseye söylemeyin ne olur

Ey benim yüce kutsal yalnızlığım

Koşarken kalabalığın tam ortasında

Yere düşüp de dizlerimin kanamasına izin verme ne olur

dönmekten vazgeçen bir dünyada yaşamak isterdim ya hep sıcak olsa yaşadığım şehir ya da bir daha martılar hiç uğramasa bahçemdeki çöplüğe ya da ne biliyim işte siz tahmin edin gözlerime düşen perdeyi hatta bu çileyi benim yerime siz çekin ben hiç yaşamayayım yaşlanmayayım hep genç kalayım geç kalan ölümle hanginiz benim kadar ölümü dansa davet eder bu nasıl bir çığlıktır böyle ne kadar da ıslakmış gözyaşların beni içine gömerler dünyanın yeşil bir yorganın altında uyumak ama uyanmamak en iyisi hiç kıpırdamamak ben deniz yüzmesini bilmeyen bir dalga geri geri koşan beyaz tüylü kör bir at belki de bir savaş meydanı hey yabancı bu nasıl bir çığlıktır böyle ne kadar da kırmızıymış dökülen kanım gözlerime düşen perde yine mi sen yine mi sen geldin her yerde sen her yerde sen varsın

param yoktu cebimde
‘iki tane ekmek almak istiyorum…’ dediğimde bana herkes ağlayarak gülmüştü sonra bir ses duyuldu boğazımdan çıkmaya çalışan hıçkırık gibi bir türlü peşimi bırakmayan ısrarcı bir ses sanki benden alacağı varmış gibi bacağımı istedi mayınlar bilemezdim yağmurun göğsünden vurulduğunu saçlarımın ucundan damlayan kanın toprağa düşmeden kırıldığını sonra yüzlerce yağmur yağdı tükürük gibi boğazımdan bir türlü geçmek istemeyen inatçı bir ıslaklıkı bu
ceketim paslandı
onu kurutmak için bakışlarının önüne astım
o kadar sıcak bakıyordu ki gözlerin
sana aşık olmayı beceremeyecek kadar korkaktım

Silahımın mermisi olsaydı önce kendimi vururdum

Sonra yine kendimi vururdum

Sonra yine kendimi birkez daha vururdum

kargaların yas tuttuğu saçları beyaz omuz omuza soğuğa göğüs geren çöle yakın cehenneme uzak ürkek dağların arasındayım çırılçıplak köleleştiği yapraksız kavak ağaçlarında yeşil rengini arayıp ölümsüzlüğü andırarak etrafa gece saçan siyah bir karganın söylemek istediği şarkıyı dinliyorum gövdesine güneşin yapıştığı beyaz bir gölgenin beni takip ettiğini fark ettim yere düşmek istedi bakışlarım gözlerimle açtığım çukurun içine attım kendimi üstümü örten uykunun sarhoşluğuyla verdim bildiğim bütün sözleri zoruma giden küfürleri kişneyen bir atın ayakları altında ezildim