Erdal Gişi Şiirleri - Şair Erdal Gişi

Hüzünlü anıların eskidiği bir zaman…
Çalardın kapıyı,
Açılırmıydı?
bilmem...

Karışmaz mıydım…

Minnacık Kanaryaydı Avucumda... Titreyen
Ne İçtendi Gözleri... Pınar Pınar Dolardı...
Yüreğim de Sevgiyle Kanatlanırdı O Gün

Üşüyen Kanaryanın o Küçücük Gözleri
Örste Demiri döven Yürek titremeleri

Bir karanfil al eline
Anıların tazelensin
Otur hele kokla birde
Mahmur gönlün hüzünlensin

Gökyüzüne bak bu gece

karanlığıma sövme
aydınlığına denktir
içindeki tüm renkler
sunduğum buketlerdir

5-11-08

suyunu terimden damıtırdım,
gözlerim kızıl o yüzden
isyanın kaderim oldu,
sahilim karanlık o yüzden

5-11-08

İçimde bir öksüz sevinç
Tırmalıyor çeperini
Korkum terk edilmek değil
Düşünürüm terk edeni

Hadi beni unut gitsin

Maziden beslenen aşk
İçinde akrebi gizleyen güldür..

Meyhaneye benzer
İlk kadeh senin
Sonra dizgin mazinindir

Adamın mağarası bile yoktu
Doyduğu, yorulduğu yerde yatıp kalkar
Ağaçlarla-böceklerle konuşur
Hayvanlarla anlaşır
Her akşam şükrederdi

Benimde Yüreğimin Artık Mukavemeti Var
Her Bakış Erişemez Mahrem Gönül Yurduma
Benim De Artık Öyle Yukardan Bakışım Var
Alıştırdım Kendimi Gönül Tacirlerine...

görülen hangi düşün belli nedeni var ki
ne gün, nerde, neden doğduğumuz gibi nedensiz,
topladım eşyalarımı çıktım yola,
bir sesin, bir ürpertinin ardı sıra...

nedensiz işte