Bu sessizlik kaçırtacak,
Ya aklımı, ya mağlup bedenimi.
Susturucu takılmış bir silah gözlerin.
Ölüyorum, ve duyan yok sesimi...
Ses ver umuduma, tükendim.
Ben bir yusuf,
Sense bir şivekar.
Kaybettiğin ruhuna,
İşte yakınsın bu kadar...
Maharetinle aç kilidi.
Benim enkazım,
Başkasına saray.
Varlığımdan habersiz
Birbirini teselli ediyor
Şiir yazdığım kadınlar...
Dikenlerim katlanılmayacak kadar sivri.
Öyleki, unutuyorum bir gül olduğumu.
Kimisine göre bir çiçek bile değilim.
Kimisine göre lanet bir ayrılık tohumu...
Sesler geçiyor dilimin üzerinden.
Yeni sözler bulamıyorum seni görmeyeli.
Sanki soğuk savaş var gözlerimde.
Epey oldu yalnızlık bestesi dinlemeyeli.
Sen ki beni mağlup ettin yeryüzünde...
Anlasınlar istiyorum dünyamı dar edişini.
Bir tren kalkıyordu mutluluk yurduna.
Nazarı değen yolcularla dolu.
Sadece uzaktan üfleyebildim ruhuna.
Binemeden ben, o tren yok oldu...
İçim fokurdamakta.
Nasıl sessiz kalabilirim.
Haykırılmayı beklemekte.
Aklımda işlenmemiş kelimelerim...
Sen yanlış anlamış olamazsın.
Kalktım ve baktım ki;
Ne bir darbe olmuş,
Ne bir uzaylı istilası.
Kafesini açan kurtulmuş,
Elde kalmış, tutmak bir yası...
Sen süslü şair! Sana diyorum.
Nasıl sevdin yüzüne dokunamadığın,
Gözlerinde buluşamadığın kadınları.
Gıpta ile değil, esefle bakıyorum.
Ne olacak sonun, sonumuz bilmiyorum...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!