Eftelya Şiiri - Önder Özkaran

Bak Eftelya, sen benim ezberimi bozuyorsun
Ahengi dağıtıyor odamın havasını, gözlerin
Bir yudum içesim geliyor, bitersin diye korkuyorum
Etrafa bir tütsü yakıyor teninin kır çiçekleri
Burnuma annemin yaptığı ekmeğin kokusu geliyor
Sarılıp sarılıp kokluyorum evladım gibi!

Bazen yüzüme bir şaplak gibi vuruyor sözlerin,
Ne dediğinin, ne söylediğinin önemi yok
İçinde ne olduğunun, kim olduğunun önemi yok
Kendime getiriyor beni, seninle kendime
Bu hayat geçsin aynı şarkıyla isterim,
Susma sen, sen konuş, eftelya sen söyle!

Müsaade et dumanı tütsün bu harabenin
Bahçesi yeşersin, kiraz ağaçları çiçek açsın,
Varsın görünmesin yıldızlar çatısından
Ayın şavkı vurmasın perdesiz pencerelere
Şen şakrak kahkahalar yayılmasın sokaklara
İçinde bir hayat geçsin, bu hayat yitsin içinde

Önder Özkaran
/