Efe Yildirim Şiirleri - Şair Efe Yildirim

Ne ben atabildim,
korkusuzca ilk adımı ,
Ne de sen,
Aslında çok da beğenmezdim seni önceden,
Ne zaman gider oldum yüreğinden,
Kıymet-ı harbiyen arttı müteakiben

Öyle bir çocuk düşün ki,
Öyle bir genç(ler) düşün ki, Baba
Bu gençler senin gençlerindi,
senin çocuklarındı hani
Hitap ederdin sen onlara,
Dinler sandın onları, yetmedi yazdın, güvendin...

Sevmekten sevmemişler,
yahut sevmişler, sevmemişler kadar anlar.
Savaşı en iyi, savaşmayanlar anlar;
çünkü savaşanlar artık savaşmaktan korkar.
Yüce evrenin en cesurlarıdır
utangaçlar ve korkaklar.

Aşka ve arzulara,
yani nam-ı diğer ülkülere,
kalplerinden bir yol olur geleceğe.
Öyle kutsal bir yol ki bu,
bir tek onlar bilir.
Mesafe ve takvimler bilinmez;

uzaktasın ama aslında çok yakındasın,
bir koku uzağımdasın,
uzaktayım diye üzülme, özür ise hiç dileme,
sen sandığımdan da çok yakındasın,
sen yanımdasın,
sen kuşların sesi,

Övünmüyorum artık yaptıklarımla, çocukçaydı..
Belki de yol o kadar karanlıktı ki....
Çocuk
-caydı.

Çocukluğumda çok hata yaptım ben.
Çocukluğumda çok doğruyum sandım ben.
Çocukluğum geçti bitti sandım ben.
Çocukluğum hala yaşamakta…
Hala daha çocuk bir şeyler öğrenip
içimde ve de dışımda var olmakta.

hastalığıdır delilerin
farklılık,
ve o farklılık ile gelişen ehval içinde yalnızlık,
her yalnız delirir,
her yalnız delidir,
lakin her deli yalnız değildir

Yazsam dert
yazmasam dert
seven mert
sevmeyene ise dert,
sözcükler sözcülere sert

Doğruyu düşünmek,

Doğruyu aramak yerine,

Gerçeği düşlemelidir insan.