Senin yokluğuna alışamadım
Kendimi dağıttım, saçtım durmadan
Bir türlü bugüne ulaşamadım
Eski defterleri açtım durmadan…
Gel de gör, kimmiş bu aşkta yürekli
Bana resmin değil, cismin gerekli
Önüme bir kâbus gibi sürekli
Çıkan hayâlinden kaçtım durmadan…
Özlemle kavrulmak öyle bir an ki
Kendimi kaybettim, saldım inan ki
Nasıl bir eziyet yaşadım, sanki
Sırat köprüsünden geçtim durmadan…
Sevgi denen duygu hayâl falan mı?
Veren mi fedâkâr, yoksa alan mı?
“Ektiğini biçmek” sözü yalan mı?
Vuslat ektim, hasret biçtim durmadan…
26.11.2006
Hikmet NazlıKayıt Tarihi : 14.3.2013 05:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!