Durgun su Şiiri - Sedat Yaşar 2

Durgun su

İçimde yılların sessiz, derin yankısı
İçimde umutların tükendiği yer
Kıvılcımlar yüreğimde çoğalır
Üstümde eski dumanlar, gözlerim alev kırmızısı

Hayallerim bitmişliğin sesini haykırır
Ellerim göğe uzanır, maviyi arar
Halimi sorma, pişman olursun
Yanan gemiden yükselen duman gibiyim
Parlak gökyüzünde kara bir sis

Ruhum durgun, sessiz bir deniz
Üzerimden kuşlar bile geçmez
Suyumdan bahar bitmez
Rengimden gökkuşağı doğmaz

Çok mu yazdım, çok mu abarttım?
Kasırgaların düellosunda
Bir çırpı mıyım ben?

Oysa masumdu gözlerim
Sadece seni görürdü
İncinen gururum mu?
Hangi ülkeye rüzgar olsam, paramparça

Ah insan,
Sen hiç değişmez misin?
Karanlığı çatlatacak alevlerim var
Ama sen, külün sıcaklığını bile hissetmezsin

Bir gül, bir bahar, bir ses istedim sadece
Tabiatın kucağında bir avuç toprak
Üstünde laleler ve kasımpatılar
Her sonbahar yeşersin diye

Bir de yıldızları görecek bir pencere
Ayla sevdamı kıskanan birkaç ağustos böceği, birkaç kelebek
Ve sonsuzluğa giden bir köprü olsun
Yüreğine uzanan

Sen yoksan da
Hayalin yanımda kalsın

Zihnim durgun su gibi
Acıyla sevinç arası bir tebessüm
Her mevsim, her yer benim
Hüzünle sevinç arasındaki çizgideyim
Öylesine durgun…
Ama belki bir gün,
Senin hayalin değil, kendin gelir yanı başıma
Ve suya düşen gölgem, sonunda seninle parlar..