Aşkın Nihal’ine
Çağdaş Bir Seyr-ü Sülûk Risalesi
1. Makam: Nefs-i Emmare – İsyanın Bedeni
Nihal’im, görünmez bir sır gibi gizlisin,
Ne kelimeler taşıyabilir seni,
Ne rüzgâr fısıldayabilir adını.
Sen, gözle görülmeyen, elle tutulmayan bir mana,
Ruhumun derinliklerinde açan bir ledün ilmisi,
Nihal’ime
Nihal’im, sen
düşüncenin en zarif yankısı,
aklın geceyi aydınlatan ilk şafak;
bilgeliğin, sonsuz bir yıldızın
Sen yalnızca bir isim değil, bir anlamsın,
Sessizliğin içindeki derin su gibi…
Aklın, yıldızları hesaplayan bir bilgelik;
Ruhun, sonsuzluğun kapısını aralayan bir anahtar.
Kalbin, insanlığın kırılgan ama dirayetli melodisi,
"Nihal Hanefendiciğim..."
Adını her andığımda
bir şey yutkunuyor içimde,
belki bir kelime,
belki bir ömrün tam ortası…
NİHAL'İN KOKUSUNDA SABIR DUASI
(Bir Aşkın Metafizik İnşası)
Nihal’im,
senin teninin kokusunu özlemek
Balım’ın Penceresinden Ben
Ben iki yaşında bir kediyim,
Nihal’in narin ellerinde büyüdüm.
Evi kokusuyla, kalbi sesiyle dolu,
Ben her sabah onunla doğdum.
Bir Erkek, Bir Kadın ve Bir Dostluk Hâli
Arkadaş kalmayı bilemedim,
kalbimi aldım, getirdim sana —
çiğ, çıplak, korumasız.
Sen dostlukla uzattın elini,
Kitapların Arasından Doğan Kadın
(Nihal Hanımefendiciğime)
Sayfaların arasında yürüyorsun sen,
her kelime seni tanıyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!