Dumanlı Fırtınalar Şiiri - Kasım Kobakçı

Eğri söğüt dalı,
    derenin kıvrımında,
        kader bükümünde.
*
Düz yolların sonunda,
    çıkmaz yönlere,
        mecbur edildi ruhlar.
Camdan suretler,
    her yüzde,
        alaycı tebessümle donatılmışlar.
Öfkeli, suskun,
    omurgasız gövdeler.
Biçilir testereyle,
    umut filizleri,
Toprak misali,
    ateş misali,
Koparken ufalanır,
    yapışırken aşınır.
*
Düşünceler,
    düşünceler...
Kuruntulu kördüğümler,
    çökük mevcudiyetler,
        eski rüya harabelerinde gezinirler,
Bir gece sızladılar tekrar,
    kaburgamın diplerinden.
Duraksamadan ayrıldı,
    dönen,
Mevsim,
    yahut mahlukat,
Ayrılmadı örtülen,
    asla tazeye,
Mührü küflenmiş ülkenin,
    oynamıyor asla,
        kilidin yalan ağzında.
*
Hiçbirimiz duymadık,
    ötekini galiba.
*
Gırtlağında,
    boğazında,
Var olduğuna yönelik,
    salınım büyük nehrin yatağında.
Zayıf beden iplerinde,
    hamdolsun nefes alıyorsan.
Devran curufunun,
    büyüsündendir yitirdiklerimiz.
Aşığın kalbi dehlizde,
    avare,
        umutsuz,
Gezinirim,
    kalbin çeperlerinde.
*
Fermanın en altında,
    yıldız tozundan bir iz,
Neslini,
    doyumsuzlukla dipsizliğe,
        sürükleyen insanoğluna,
Uslanmazsan merhametle,
    usun durur,
        dumanlı fırtınalarda.