Dön Artık Şiiri - Halil Kumcu

Sevdiğim yanarken, ben de bu yerde;
Gözlerim yollarda, “Gel artık,” demiş.
Özlemin içimi dağladı hem de,
Nem kaldı vuslata, “Dön artık,” demiş.

Kör gurbetin kahrı, taşlı dolambaç;
Her günüm dünlerde, sancılı ayraç.
Yeter küsme bana, sen aç biilaç,
Kalbimde yerini, “Al artık,” demiş.

Dağlarda kuş öter, yokluğun ağlar;
Senden bir haberle, sevinçle dolar.
Cahil ömrüm kışa geçmeden solar,
Yüreğim elinde, “Sar artık,” demiş.

Gecemde yaralı bir ceylan sesi;
Bakışın halime derman eyledi.
Cananım sineme kanar aleni,
Yanarım uğruna, “Duy artık,” demiş.

Hep duanla dilimde ilelebet,
Sensizlik bağrımda yanan kıyamet.
Bitmez, tükenmez sana bin bir minnet,
Efkârı vereni, “Bul artık,” demiş.

Kavuşmak murada çarpıyor yine,
Bülbüller ötüyor, yalnızız yine.
Yaz geldi, baharlar donandı yine,
Açıldı menekşe, “Gül artık,” demiş.

Gözyaşım ardından akar da durur,
Gelmezsen bu başım darda savrulur.
Sensiz eskir, zaman yüzüme vurur,
Ayrılık bitince, “Kal artık,” demiş.

Halilî dert ile geçti bu çağlar,
Al basmadan giymiş karalar bağlar
Bir umut, bir hayal izini yoklar,
Hasretle gönlümü, “Yak artık,” demiş.

9 Mayıs 2025 / Cuma / Ankara