Dökülme Sesleri Şiiri - Yorumlar

İnsanın nıtku tutulur böylesi bir içtenliğin karşısında!İşte şiir böyle özgür olmalı sıcacık içten gelen sese yer vermeli!Zorlamayla şair olunmuyor arkadaş!Hissedeceksin ve yazacaksın!Çünkü şairlerin yüreği özgür olur onlar herkese göre iki kez özgür doğarlar.Kimi de gelir şimdi şiriden nasiplenir kimi felsefe yapar!Lakin herkes önce şiire çarpacak Zeybek hocam ve tüm teoriler hakikat üzerine kurulur ki !Meyve veren ağaç taşlanadursun...Muhteşm çalışmanızın yüreğinizin ulvi kimliğiniliğinizin önünde saygıyla eğilirim..sevgilerimle hocam..

Eskimeyi durduramadığımız doğru da, her bahar yeni bir başlangıç yeni bir umuttur unutmamalı...

Sevmenin zamanı da kuralı da yok elbet, zaten korkma diyor şairimiz...

Şiir baştan sona film gibiydi ve muhteşem bir finalle sonlandı....

Yüreğinize kaleminize sağlık Zeybek Hocam...Kutluyorum...

Selam ve Saygımla...

Hayatın önlenemez sürekliliği değişkenliği , eksilmeyi getiriyor.Günün eksilmesi,sonbaharın kış ile dökülmesi yenilenememe korkusunu düşürüyor yüreklere....Korkmamak elde değil.Ancak farkındalıkla bunu hissedenler ,daima sevgiyi korur ve eksiltmezler.Sayın şairimiz gibi....
Mustafa Hocam,yine derin ve farklı idi. Çok güzeldi....TEBRİK EDERİM.SAYGI VE SELAMLERIMLA...

"Dökülme Sesleri"

Bu sese kulak vermeli!
Çünkü şiir, sevmenin ve sevilmenin zamanının olmadığını bir kez daha hatırlatıyor bizlere.
Ama geç kalmadan uyarısıyla!

Şair, şiir ve başlık;
Birbiriyle uyumu pek alâ.
Öyle ki, okuyucuyu ve yorumunu gölgede bırakacak türden.

Finale ise sözümüz yok.
Biz de, biz de şiiri sevdik demekten başka.

Zeybek hocam,
Takdir ve tebrik size ait. Biz ise ancak teşekkür ederiz; bizlerle buluşturduğunuz bu anlamlı şiir için.

Kabul edin lütfen! Ve bizi sesinizden mahrum bırakmamanızı dileriz.

Sevgi ve saygılarımla...

İçsel avaz'ların dizelere dökülüşü sakince yağan yağmurun sesi gibi.
Kutlarım.

Şiirin başlığının, sonu ile ters köşeye yatıran bir anlam zenginliği var...

Bir şiirimde değindiğim gibi...

"Arta arta tamamlanamayız belki
Ama eksile eksile biteriz... Ekinokslar yaptı bana bu çağrışımı....

Bir şiir de şair :" Bak, sen geleceksin diye yemyeşil oluvermiş ağaçlar."... derken
Başka bir şiir de başka bir şair: " Yoksun diye bahçemde çiçekler açmıyor bak..." demiş...

İkisinin de sevgiliye üstü kapalı bir çağrısı var... ama biri bunu hüsn-i ta'lil ' le ( güzel nedenlemeyle) ... diğeri de tecahül-i arif'le ( bilip de bilmezlikten gelme) sanatıyla yapmış...

Eminim ki ikisi de çok sevmiştir, sevdiklerini .çok beklemiştir... Sadece farklı tarzlarla duygularını dile getirmişlerdir.... Bu da çok şeyin duygusunu yerinden oynatmıştır... :))

Ama galiba en güzelini aliterasyon zengini dizelerinde söylemiş kadim şair...

SEV SENİ SEVENİ HÂK İLE YEKSAN İSE
SEVME SENİ SEVMEYENİ MISIR'A SULTAN İSE

Her şey gönlünüzce olsun Değerli, Öğretmenim...

Saygılarımla...

YIPRANMA…

Kafa yormadığımız şeyler de olur mu bu hayatta?
Sanki biraz zor.
Ancak çocukluk saflığında yaşayabilenler için belki diyeceğim, lâkin çocuk kalmak da imkânsız olduğuna göre…
Çoğu zaman çocuk yanımızı unutur, hep büyür, daha çok büyürüz. Büyüdükçe de düşünceler, bakış açımız, algılamalarımız her şey değişir.

Zaman yerinde durmuyor ki, zaman değişmiyor değil ki (küçük torunum olumsuzluk bildiren kelimeleri böyle ifade ediyor), bizler değişmeyelim. Ve dahi düşünceler, algılar, şartlar ve imkânlar değişmesin.

Bazen düşündükçe yoruluruz.
Bazen anlatmaya çalıştıkça yoruluruz.
Bazen anlatamamaktan, anlaşılamamaktan yoruluruz.
Bazen konuşmaktan, bazen konuşamamaktan yoruluruz.
Bütün bunların sorumlusu sadece üstümüz mü?

Yeni bir güne doğmak için güneş elbette batacak. Ancak yeniden doğacak gün daha mı parlak, daha mı aydınlık, daha mı farklı olacak?
Kızıla bürünmüşse akşam, gri bulutlara gömülmüşse akşam, böylesi akşamların hangisinin sabahı parlak ve aydınlık olur?

Şeytan gece karanlığını kendine örtü yapıp kendi güneşini doğurmaya çalışırken, melek kendi gündüzünü karanlığa çevirmemek için güneşini gökten indirmemeye çalışacak.
Keşke günümüz hep ‘ekinoks’ olsa…
Ne şeytanın gücü ağır basardı, ne meleğin gücü alt olurdu.
…
Yeniden yeşermek için, daha gürleşmek için cılız yapraklar ve hatta bazen tamamı dökülür yaprakların.
Sarılmak da kâr etmez.
Yeli var, fırtınası var. Karı var, boranı var. Yağmuru var, don’u var.
Olması da çok normal.
Bunlar olmasaydı hayat gerçekten tek düzelikten ‘anormal’ olurdu.

Su aktıkça mecrasını bulur.
Yaprak düştükçe tazesine gebe kalır.
Meyveye durmak için doğum yapan muz, çığlık çığlığa kalsa da sonrasında huzura erer.
…
Oğul veren petek gibi olduk.
Güçlü kralın yanında değil yerine kraliçe oluşturduk.
Efsunlu bir kraliçe(!)…
Ülkeye hükmeden değil, dünyaya; dünya da yetmez kâinata hükmedecek bir kraliçe(!?)…
…
Seveceksem gönlümün düştüğünü seveyim.
Sarılacaksam aynı yolun yolcusuna sarılayım.
Düşeceksem kendi dalımdan düşen yaprak olayım.
Ömrümü tamamladıysam kendi kabuğumda öleyim.
…
Her halimle beni seveni ben de seveyim.
Yeter ki yıpranmayalım…
Yeter be dost!..

Gönlüne, kalemine; fikrine, zikrine sağlık.
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.

Hikmet Çiftçi
16 Ocak 2018

Yüreğine sağlık olsun hocam. Güzeldi.

cokk güzel bir şiir...kelimelerde yolculuk gibi...tebrikler ustad...ilham ile okuyor ve oku-yorum

TEBRİKLER KARDEŞİM,
GÖNÜL SESİN HİÇ SUSMASIN.
KUTLUYOR, SAYGI VE
MUHABBETLERİMLE
SELAMLIYORUM SENİ.