Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme.
Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme.
Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı?
Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme.
Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru.
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.
Ey ay, felek harab olmuş, altüst olmuş senin için...
Bizi öyle harab, öyle altüst ediyorsun, etme.
Ey, makamı var ve yokun üzerinde olan kişi,
Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun, etme.
Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan.
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.
Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan.
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme.
Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer;
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme.
Ey, cennetin cehennemin elinde oldugu kişi,
Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun, etme.
Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize,
O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun, etme.
Bizi sevindiriyorsun, huzurumuz kaçar öyle.
Huzurumu bozuyorsun, sen mahvediyorsun, etme.
Harama bulaşan gözüm, güzelliğinin hırsızı.
Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun, etme.
İsyan et ey arkadaşım, söz söyleyecek an değil.
Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun, etme.
Kayıt Tarihi : 28.3.2009 12:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mevlâna ve Şemş ilişkisini günümüz diliyle yazar Elif Şafak ‘’Aşk’’ isimli kitabında çok güzel anlatır. Şems, Mevlâna'nın günlerce ve gecelerce sohbet ettiği, kendi gibi gördüğü bir başka âşık, bir başka Hakk yolcusudur. Birlikte çok vakit geçirirler, uzun sohbetlere dalarlar. Fakat onların bu ilahi aşklarını idrak edemeyen bir güruh Konya'da haklarında dedikodu yapmaya başlarlar. Şems buna çok üzülür ve Konya’yı terk edip Şam’a gider. Mevlâna bu sevgili dostunun gidişine yıkılır, Şems'e içinde bu şiirin (Etme!) de bulunduğu bir mektup gönderir. Şems bu mektuptan çok etkilenir ve Konya’ya geri döner.
‘’Etme!’’; içtenlik, derinlik ve samimiyet dolu bir şiirdir… ‘’Etme!’’ kararlı bir gidene karşı bir çaresizliğin, boyun eğmiş bir yakarışın, çok derinden gelen bir yalvarışın şiiridir. ...
‘’Etme!’’ gidene karşı da bir özlemi de anlatır aslında... ‘’Etme!’’; ‘’gitme!’’ demekten ziyada ‘’dön gel!’’ çağrısıdır…
‘’Etme!’’; içimizdeki özlemleri anlatır, yitirdiklerimizi hatırlatır, beklediklerimize seslenir, gelemeyenlerimizi çağırır… Şiirdeki her "etme!" deyişi farklı duygulara seslenir. Özlem ve çaresizlik bir şiirde ancak bu kadar güzel, bu kadar içten, bu kadar derinden anlatılır…
Mevlâna; şiirlerinde uhrevî aşk ile dünyevi aşkı ayırt edilemeyecek derecede muğlak anlatırdı. Bu iki aşkın bu denli iç içe olmasını anlamak ve anlatmak ise kâfi derecede derin bir konudur.
Ama Mevlâna’nın şiirlerini okumadan ve anlamadan önce ‘’aşk’’, ‘’sevgi’’ ve ‘’sevgili’’ tanımlarının o çağdaki anlamlarını üzerinde durmak gerekir diye düşünüyorum. Ne yazık ki toplum olarak ilkelliklerin her türlüsünü yaşadığımız günümüzde bu kavramların içlerini boşalttık, anlamlarını daralttık ve sadece annemizi, kardeşimizi, eşimizi, çocuklarımızı sevdik, sadece onlara ‘’sevgili’’ dedik. Onların dışında kimseyi, kimsecikleri sevmedik... Sevgisiz bir toplum olduk...
Aşk; muhabbettir, aşk; şiddetli muhabbettir aslında. Aşk; candan sevmedir. Aşk; karşılıksız sevmedir. Sevgili ise; sevendir, gerçek dosttur. ‘’Aşk’’ın, ‘’sevgi’’nin, ‘’sevgili’’nin ve ‘’özleme’’nin cinsellikle bir ilgisi yoktur.
Ne yazık ki günümüzde cinnete, sahiplenmeye, ilkelliğe, hayvani duygulara aşk dedik, sevgi dedik. Şems’in, Mevlânâ’nın çağında, zamanında ‘’aşk’’, ‘’sevgi’’ ve ‘’sevgili’’ kavramları gerçek anlamlarıyla kullanılıyordu. Mevlânâ’nın çağında, zamanında ‘’aşk’’, ‘’sevgi’’ ve ‘’sevgili’’ kavramları uhrevî aşka ve uhrevî sevgiye yakın duruyordu...
TÜM YORUMLAR (174)