Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Bir an gelir, gece en koyu karanlıkta,
Ruhun ufku aydınlatır usulca, yavaşça.
Sonsuzluk kapısı aralanır o anda,
Ve yeni bir hayat başlar, sessiz, parlak.

Dünya durulacak bir mekân değil,
Yorulur kalpler, düşer dizler,
Bir gün ağlarsın göğsünde yalnızlığın,
Bir gün susarsın kalabalığın içinde.

Bölüm 11 – Biri Sorsa: Kimdi O?

Biri sorsa,
Kimdi o?
Ne derim, bilemem.
“Bir yabancıydı kalbime evi kuran,” mı?

Yaş kırkı geçti,
Gönülde kaldıracak harman mı kaldı?
Kalp daima tavında sevilir,
Bilmiyorsan, öğrenmeyi dene.

Dalından koparılan güle benzer ayrılıklar,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım

Gözlerinle gör diye,
Gözyaşlarımı içime akıttım sessizce,
Bir çığlık olup boğazımda düğümlendim.
Kirpiklerinden urgan yaptım kendime,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım
Özlemle

Gözlerinle gör diye,
Gözyaşlarımı içime akıttım sessizce,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım

Özlemle Yanmaya Devam


Özledim seni.

(Madımak’a Adanmış Davalar - IV. Şiir)

Ben, Madımak Oteli’nin taş duvarıyım,
Sıvama sinmiş is,

Bir söz düştü geceye
Ne kalır sabaha, ne silinir ezberden.
Bir öpüş durdu dudağımda
Gitmelerin eşiğinde, iç çekişlerin derdinden.

Yandılar,
Ama yok olmadılar...
Bir kıvılcımda,
Bin ışık bıraktılar geride.