Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

Ben giderim...

Çocukların yanaklarından gider
Kırmızı elma şekerleri de

Göbeğime tünemekle eskitirim ellerimi

bir gülü unutabilirsin...
bahçende kazma ile küreğini de
bütün mevsimlerden alıp
bütün ağaçlara güz de diyebilirsin

aniden susmasını da

oysa bileylenmiş bir çığlıktır bu
günün göbeğini kesen
bu akıntısına karışmak gibidir
biraz bulanık suların

Hâla bir boşluğu tarıyor eski bir resimde gözlerin
Bütün yitmiş vakitleri
Kendi boşluğumun saçlarını tel tel
Hiç yitmemiş gibi ben...

Uzak mahallerin tüm sesleri
Geçip gitmiş ağır aksak
Bir yaza sarılmayı unutmuş
Orada sardunyam
Ağaç altına çektiğim o tabure
Bütün oturmaları içsel eskimelere sıralamış

Sen bir deniz düşün güz boynuna...

Ben ağacımın kispesini soyayım tekrar ak sayfalara
Gecenin kasvetli yüzü ağulanmış sarı
Dokunmadan bağrımın dağınıklığına
Şarap mevsimi giydireyim hüzünsüz

Orada öylece dur!

Kuytu ve dar bir geceden sesleneceğim
Yüzünün geniş rayihasına

Sözcüklerimde süt tadı

Göz kapaklarımdan düştü mavi
artık sarıdan sayılsın ömrüm...

sende kalsın
tüm işaret parmakların ucunda sızlamanın
üryan göstergesi

Bir ağacın kabuğunu soydum
İçi çürük ve kurtlu çıktı

Bir adamı soydum
İçinden endamı bozuk kadın çıktı

her şeyin uzağında durduğum  zamanlarım çoktur
çoktur perdesi hiç açılmamış sabahlarım da
ağzıma yalnızlığın elinden su içirmişliğim
uzun bekleyişler ülkesine benzer
o yüzden yatağımın başucu