Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

bana saçları dikenlenmemiş bir gökle bak ömür kız
ben de kesmemişim henüz kâkülünü onaltı yaşımın
annemin alnı uzak bir coğrafyada
ikamette değilmiş henüz
mor hüzünlerden çatlatmamış çatısı
bilmediğimiz bir köymüş nemli sahanlık

ömür dediğin
sıra sıra kaybetmelerini dizdiğin bir abaküs

doğmakla kaybetmek ananın a.sını
ananın a..sı da ağır ve sancılı seni

Giriş:

yağmur düşer kıyılarıma
güneşten ayrı yazılır gökyüzü

ansızın bir serap avlu duvarına

Her gece o şaşaalı aritmetiği hüznün
Yüzümü yeniden keşfeder

Her sabah evcil bir hayvan gün
Kendi çanağında ciğerimizle beslenir

karanfil kıvrımlarına benzeyen büküklükten
doğrultan zamanı
uzak tutan karnına saplanmış kirpiklerini
kan tutulmalarından
sahi neydi o yeniden yol gösteren
adımları kaybolmuş hayata

-sen beni keşke hiç sevmemiş olsaydın-

bende kocaman gözlerle deşmemiş olurdum hiç
gökyüzünün karnını
hiç hasar almamış olurdu
ritsosun duvarı ahmet arifin 33 kurşunundan

beklesin gece boylarına durmadan ağını ören acılar
bırak ilmeği kaçmış bir motiv zaman
yankılansın ömrün aylasında
yalnızlığın çığlıklarıyla doyursun kirecini
o metanetsiz duvarlar

bugünde camlar aynı yalınlıkla
dün yine tekrarlıyordu gözlerini

asfalt keskin ustura, sokağın sesleri karmaşık
yine aniden döktü bir bulut karnını
birbirine karıştı adımları bir yere gidenlerin

alnına namlu ucu gibi dayanınca soğuk bir rüzgar
son kez düzeltip cep aynasında
dağınık saçlarını serseri bir yaz
ayakkabısının arkasına basa basa
bir berduş gibi gidecek
çimenin dinlenmiş yeşiline

ben ki ne zaman gözlerime bir düş düşe demişsem
ve kirpik kıvrımları onun anaforlarına uygun
hep kova kova karanlıklarını gece
doldurmuş oyuklarına

ben ki ne zaman, zamana başını düşürme demişsem