Deniz Ercivan Şiirleri - Şair Deniz Ercivan

Bir gemi gider...

Ardında dalgaları dövülmüş
Bir deniz kalır

Zaman

bir çocuk çığlığı aradım dönüp gelsin
yalnız köşebaşlarına
ağacın kispesini sobelesin
ve gördüm desin...
o kendi yılgınlığına tutunan kerpiç duvarlara
bir zaman güneşin saçları da

Zaman olur...

Bulutlardan daha ağır çeker gök yüzünü
Göz yaşı ve sitem
Yüreğinin örsesinde geniş bir yalnızlık ot verir
Tüm sözcüklerin buğusundan

yüzüne tekil gül aç demeyi
bilirdim ben de
ki bu denli ağır çekmeseydi
omuzlarımı yer
onlara dik durun demeyi de

Haiku Denemelerim

söğüt dalı ki
içimin derinliklerinde zaman
alnı solduran

herkesin hüzünleri vardır uzun susuşlarla beslediği

buğulu camlarına gerilmiş kör ikindi vakitleri
başını sımsıkı bağladığı migren ağrıları her odanın
dürülüp kaldırılmış tülbentte acının yongası...

önce gözünden düşler eklenir
muşambanın kertik çizgilerine

sonra o iflah olmaz yaraların
ince bir bıçak ucuyla kazınır masaya

İnsanın bir pencere kıyısı daha olmalıydı
Daha ufacık dokunuşta
Yağmura durmayan bir gök yüzü
Her odanın, sığanacağı bir köşesi
Bir paravan arkası belki,
Üzerinden soyunmak için kederleri

Kimileri...

iki haroşa bir ters doksan ilmek dizer şişe
aklında iş aş önünde kazak
ay hastalık, ay yokluk derken
hiç durmadan gocunur bir ömür boyu...

lakin çok bulutlu bir göktü ağzım
yüreğimin ağrıları
kavim yağmurlardan
tuttum gecenin üryan ellerine
mavi bir gök kendimi
dalgınlığım öznesiz zamir