Dar Ağacından Şükür Sabahına

O idam sehpasından indiğimde,
Ellerimde kaldı ipin hüznü…
Ama yüreğim, ölmedi!
Sadece uyudu
Bahara inanmayan bir tohum gibi…

“Eyvallah”ların kırık taşlarını topladım,
Her parçayı kendime köprü yaptım
Yorana eyvallah dediğim günler,
Şimdi “yorulma!” diyen cesaret oldu!
Kırana eyvallah dediğim o sözler,
Şimdi “kırıl ama eğilme!” diye haykırdı!

Velhasılkelam;
Hükmümü kendim kestim:
“Affediyorum” dedim,
Geçmişin celladına değil,
Kendime…
İdam ipini çözdüğüm an,
Ruhumun kanatları açıldı
Çünkü zincir, sadece tuttuğun yerde ağırdır!

Şimdi “çok şükür” dediğim her sabah,
O sehpanın gölgesi düşüyor ayak ucuma…
Artık korkmuyorum!
Çünkü o gölgeyi, yürüdüğüm yola ışık yaptım
Geçmişin celladı sustu,
Şimdi benim sözüm
“Yazık değil, iyi ki yaşadım!”