Cumhuriyet Şiiri - Abdullah Demirel

Bir sabah göklerden süzüldü bir ışık,
Uyandı dağlar, sustu her çığlık.
Karanlığa bir el uzandı, umut yandı,
“Uyan ey halkım!” dedi bir ses, “Güneş doğdu artık!”

O el Mustafa Kemal’in eliydi,
O ses Anadolu’nun yüreğiydi.
Bir çift mavi göz, bir umuttu,
Dağları aşan bir köz gibi doğdu.

Cumhuriyetin kalbinde biz varız,
Atatürk’ün yolunda yazarız.
Bir çocuk sesi, bir ulus nefesi,
Bu vatan seninle var, seninle gür sesi!

Bir sabah, küllerinden doğdu yurdum,
Göğe yazıldı adın, Cumhuriyetim!
Bir kalem tuttu küçük eller,
Her satırında umut, her harfte direniş var.

Ne bir ferman ne bir taç ne saray!
Bu ses halkın sesiydi, alın teriydi vay!
Kadınlar süsledi meydanları,
Çocuklar koştu bayraklarla!

Cumhuriyetin kalbinde biz varız,
Atatürk’ün ışığında yanarız.
Bir çocuğun gülüşüyle büyürüz,
Yurtta sulh, cihanda barışla yürürüz!

Bir öğretmenin gözlerinde sen varsın,
Bir askerin selâmında, sabahın al rüzgârında.
Bir fabrikanın dumanında, emeğin yankısında,
Sen varsın Atam, bu vatanın her anısında.

Ey Cumhuriyet, ey sonsuz ışık,
Sen bizim kalbimizdeki şarkısın artık!
Yıkılmayacağız, dönmeyeceğiz asla,
Çünkü Atatürk’ün nefesi var,
Çünkü bu yüreklerde sonsuz bir ses uzar!

Cumhuriyetin kalbinde biz varız,
Atatürk’ün yolunda yaşarız.
Bir çocuk sesi, bir ulus nefesi,
Sonsuza dek susmayacak bu ülkenin sesi!