Cumhur Karaca Şiirleri - Şair Cumhur Karaca

Bir gün gözlerinde bir iz görürsem
Sana bakan gözlerden,
Yanağında bir busenin noktasını görürsem,
Beni öldü bil..

Ellerini başka bir el tuttuğunda,

Sabra gayret, küfre gaflet gerek,
Dile hayret, göze külfet gerek,
Aşka ülfet, kusra affet gerek,
Yine zul'met, kabre ahret gerek.

Eyle canı, ruha indir özü,

Çok özleyeceksin bi'tanecim
Yaşlar birikecek bedeninde
Eyvahlara teslim olacaksın
Çok özleyeceksin
Çok!

seni seviyorum dedi adam
kadın:
- yalansa ben öliyim mi

- öl be gülüm
yalansa öl”

Mahkum ettin beni sevgilim;
Prangalar çözülmüyor ömrümden..
Düne dair yargılanmamda hasret çıktı
Müebbete,
Anılar kesmiyor özlemleri..
Şehrin tüm sokaklarına vuruyorum voltalarımda,

Şehrin köşe başında oturmuş
Kendince kafa çekiyor sokak,
Yönünü evine karşı kurmuş
Kan öğütüyor sokakta şafak.

Şafak söküyor ya dişlerini

güneş kalleş miydi
durup dururken neden arkadan vurmuştu
insan bilmediği kadar küçüktü demek ki
bildiklerini bilemediği kadar yutmuştu
güneş neden arkadan vurmuştu
biliyordu

/doğasını bilmedik insanın doğarken
bir kaç anı götürürüz giderken/

çok şey olabilirdim belki
biri hariç

ülkemin ve neresi olursa olsun
gözbebeği
ak saçlısı yorgun bakışlısı
ve sen
en taze çağında baharımın
devrimci güzeli Fuzuli gazeli

karanlık vuruyor sakalımın her akına sokağında
eski ben yürüyor elimden tutarak
çocukluğum geliyor aklıma şaşıyorum şaşkınlığıma
insan büyüyebiliyormuş diyorum derinden iç çekerek
bir adım daha atarsam kendime geleceğim
yalınayak geçerek