Çınar Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Ömrümde görmemiştim bir yaşlının o denli güzelini,
O denli görkemlisini,
O denli kerametlisini.
Öylesine bir çınardı ki;
Anlatabilmek kolay değil anam-babam, kardaşım,
Yalan sayılmaz; ‘Göğü kucaklamıştı.’ Desen,
Bir ananın ölümlerden çekip aldığı,
Yavrusunu kucaklayışı gibi,
Yitirdiği kara gözlü kuzuyu
Bulunca sarıp sarmalayan çobanlar gibi.
Dalıyla, yağrağıyla, kabuğuyla, canıyla kucaklamıştı
Ve gök,
Kendisini çınarın hükmünden
Beri alamamıştı,
Kurtaramamıştı.

Yüzyıllar öncesini alıp getirmişti ayaklarımıza,
Dal dal, yaprak yaprak sermişti.
Her dalında bir ayrı dünya,
Her yaprağında bir ayrı öykü,
Serin toprağa destansı bir şemsiye açmıştı çınar,
Şemsiyesi hoyrat hoyrat,
Şemsiyesi bozlak bozlak,
Şemsiyesi;
Türkü.

Analar ne çınarlar doğurmuştu, Tanrı ‘m…
Sayamazsınki; sayabilesin yapraklarını,
Yapraklar gökteki yıldızlarca kucak kucak,
Yaprakları bir yaprak mahşeri,
Bir güzellik mahşeri,
Bir güzellik mahşeri,
Tatlı sarı ışıklar direklenmişti göklerden yere
O cömertçe yavrulamış yapraklar arasından,
Mavimsi sislere bürünmüştü ipekten tülleri kıskandıran,
Orasından,
Burasından.

Gün geldi,
Motörlü testereler işledi
Görkemli bedenine,
Kırdılar bir yanlara koydular
Kollarını, kanatlarını,
Yırttılar duvakları andıran tüllerini, sırmalarını,
Ayırdılar mavimsi sislerini battal fener ışıklarıyla,
Serdiler o güzelim gövdesini karatopraklara,
Soydular kabuk kabuk yolarak,
Yırtarak,
Parçalayarak.
Başında kimsecikler kalmadı,
Bir küçük çocuktan başka
Ağlayarak.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 83-85/100)