Çiçekçi Zenci Bir Şiiri - Faruk Uysal

Karşımda beyaz bir kadın gibi ağlar deniz
gökyüzü kanat kanat, kıyı kaygısız
akşamın albümünde hüzün
şehrin çehresinde yorgunluk tafrası
aldırmam genzime kaçan egzoz gazına
aşkları ateşlemek, geceyi kucaklamak benim işim.

İçimin çılgın oklarını fırlatsam bulutlara
yine benim çavlanım olur şimşeklerle taçlanan
durgun suya özensem yosun tutmaktan korkarım
korkarım
bir gün bir gül yaprağında ortaya çıkar parmak izim
ateşlenirim dokundukça çiçeklere
cesaret edip bakarsanız gözlerime
iki kor parçasıdır gözlerim.

Çiçekçi zenci bir
bir unutulmuş bir kırılmış bir cam parçasıyım ben
bakmam sepetimde ne olduğuna
büyük ikramiyenin kime çıktığına
bir demet çiçek satarım
bir demet alev!

Bir demet alev: aşk boyası
bir demet alev: yüreğin kar damlası
bir demet alev: ısınsın için ölüler!

Asırlardır denizaşırı bir çığlığa gömülüyüm
yeminler yeminler ederim olmazlar üzerine
bu tutkuyla bu ateşle sarkar dudaklarım
sustukça yatağına sığmaz olur dilim
bir şey desem demesem bütün kelimelerim kül
çiçek çiçek çizdiğim atlasım kül
kül gibi savrulur saçlarım.

Söylemem gerek bir de
yasak bir çocuğum var simsiyah
çünkü yıllarla değil, yıllarla hiç değil
güneşlerle acılarla pişmanlıklarla kararmıştır bu ten
bizi bir kıvılcım bir küheylan kılan bu kan.

Müşterilerim anlamaz çiçeklerin huyundan
işte derim onlara bu hırçın karanfil
en kıvrak Kudüs şarkılarını dahi söyleyebilir
bu mağrur lâle royal familyasındandır
şu frapan gül rengini damarlarımdan çalmıştır benim
şiddettir söylediği bütün çiçeklerimin
gelene geçene bir demet şiddet satarım!

Bir demet şiddet: yaşamak için geceyi
bir demet şiddet: sulamak için avare acıları
bir demet şiddet: siyah çocuğun yıkanmamış saçları!