Çocukluğum
Uçurtma ipine sarılı ellerim
Gerilen ip kadar keskin çizgilerim
Yıpranmamış uykularım
Yıpranmamış zaman
Anne şefkati
Çocuktum…
Babamın ilk toprağıydım
yanaklarımdan yanaklarımdan öperdi ninem
ilk onunla vedalaştım Çocuktum…
büyüdüm bir yabancı oldum
gerçek gümüşten bir rüya
Yelkovanlara uyandım
Ve duvarlar ve renkler ve saatler ölüydü
Güneş geceden kalma bir dünyanın
ısınma turlarını atıyor
Ve örs korosu Bolero’yu düşlüyordu
Bense Kış Konçertosunu
Ne zaman bir çocuk gelip
"Tartim mi abi? " dese
Tart diyorum
Hem bedenimi
Hem de hüzünle dolu şu yüreğimi
Tart!
Tavan arası sessizliği
Örümcek ağları
ve tozlu bir masa lambası gibi
Öyle dinlemeli insan içini
Kısa bir şiirin
Uzun kelimeleri gibi
Ne yapsam yarım
Ne söylesem eksik
Bir farkı olmalı gecelerin
Bir günah gibi asılı
Bir cümle gibi kesik
Bütün sözcükler
Karanlık da konuşur elbet
Duyabilirsek...
Her şeyin
ve
Hiçbir şeyin paydası
Ne kalbimize yakın
Aklımın kuyuları inilmez
Aklımın kuyuları karanlık
Bütün yollar tutulmuş
Bütün nedenler ikincil
Bedenim bir fil gibi içerli
Dinlenmeli ve iyileşmeli
Sol kulağımda bir melek uğultusu
Hiç mi uslanmaz bu insanoğlu
Bir hayli kalabalıklara karışasım var bu ara
Bir hayli yalnız kalasım
Kendini tanıyan varsa çıksın ortaya!
Varsa iç sesiyle arkadaş
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!