Bunca Şiiri - Kasım Kobakçı

Bunca düşünce, birikmiş kafamda,
Kalbim gebedir, yığınla duyguya.
Bunca hayal, gezer durur odamda,
Ayrı elem sebebidir, her hatıra.
*
Bunca mektup sararmış, çekmecemde,
Öykü barındırır, tozlu raflar nice.
Bunca eşya durur, her köşemde,
Ruhu arındırır, her biri maziye.
*
Bunca gidenin, bakakaldım ardından,
Hüzünlü bir mekândır, her istasyon.
Bunca hicran ateşiyle yakıldın,
Hep bir hüsrandır, sonu ayrılığın.
*
Bunca mevsim geçti, ömrün üstünden,
Bahar, kış, sonbahar, yaz peşinden.
Değişti çehreler, soldu resimler,
Kayboldu o eski, tatlı isimler.
*
Bunca yıldız ışır, göğün yüzünde,
Her çiçek, ayrı kokuya bürünür.
Bunca nağme gizli, rüzgârın sözünde,
Okyanusun gücü, ta derinden görünür.
*
Bunca yapı çıktı, o çorak arzlardan,
Bunca şehir yükseldi, topraklardan,
Kalabalık sokaklar, telaşlı fertler,
Yitirilmiş huzur, çoğalmış kederler.
*
Bunca malumat doldu, kitaplara,
Bunca öğüt kaldı, gelecek çağlara.
Hakikat nerede, hangi oyunda?
Kayboluruz, bilginin okyanusunda.
*
Bunca ağırlık, çöker omuzlara,
Bunca sancı, karışır anılara.
Bunca sözcük, kilitli dudaklarda,
Söylenmemiş itiraf uzaklarda.
*
Bunca feryat, duyulmaz yoksulluktan,
Bunca çığlık, yükselir yoksunluktan.
Adalet pusulası, şaşırmış yönünü,
Kaybolmuş insanlığın dünü, bugünü.
*
Bunca kargaşanın, ortasında kalan,
Bunca karmaşadan, kendine varan,
Ruhumuz, dinginlik arar evrende,
Anlam bulunur, en sade nesnede.